Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Strzebinczyk (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska Sędzia WSA Ewa Kamieniecka Protokolant Jolanta Ryndak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 6 października 2010 r. sprawy ze skargi W. S. na czynność Starosty Powiatu S. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty za wydanie karty pojazdu I. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności; II. odmawia uznania uprawnienia strony skarżącej do zwrotu nadpłaty; III. zasądza na rzecz strony skarżącej od Starosty Powiatu S. kwotę [...] ([...]) złotych kosztów postępowania.
Wnioskiem z dnia [...] r. pełnomocnik W. S. zwrócił się do Starostwa Powiatowego w S. S. o zwrot nadpłat za wydanie kart pojazdów (w okresie od [...] r. do [...] r.), w łącznej kwocie [...] złotych, w związku z rejestracją w tym czasie [...] pojazdów samochodowych. Strona wskazała we wniosku: marki, numery rejestracyjne oraz numery wydanych kart rejestracyjnych wspomnianych pojazdów, twierdząc, że za wydanie każdej karty uiściła kwotę 1.000 zł, stosownie do § 1 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 4 marca 2002 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 18, poz. 177).
W uzasadnieniu żądania powołano się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r. (U 6/04), w którym Trybunał orzekł, iż opłaty za wydanie karty pojazdu stanowią swoistą zapłatę za uzyskanie zindywidualizowanego świadczenia oferowanego przez podmiot prawa publicznego. Ponieważ w klasycznej postaci opłaty odznaczają się pełną ekwiwalentnością, podwyższenie opłaty za wydanie karty pojazdu nie pozostaje w związku z kosztami świadczonej usługi. Zdaniem wnioskodawczyni, nadwyżka ponad 75 PLN, uiszczona każdorazowo za wydanie kart wymienionych pojazdów stanowi świadczenie nienależne i nieekwiwalentne, bowiem przekracza równowartość kosztów poniesionych przez organ z tytułu wydania karty.
Starosta Powiatu S. - w odpowiedzi na wniosek, zawartej w piśmie z dnia [...] r. ([...]) - odmówił uznania roszczenia za zasadne, w świetle art. 77 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. o ruchu drogowym (jednolity tekst: Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.). Odmowę uzasadniono koniecznością działania na podstawie przepisów prawa, tj. obowiązującego w momencie pobierania opłaty rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za wydanie karty pojazdu ustalającego przedmiotową opłatę w kwocie 500 zł. Ponadto podniesiono, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego, na który powołała się zainteresowana, nie ma wpływu na ocenę prawną roszczenia, gdyż orzeczenie to nie posiada mocy wstecznej, co oznacza, ze nie ma zastosowania do stanu faktycznego zaistniałego przed dniem 1 maja 2006 r.
Skarżąca nie zgodziła się z treścią odpowiedzi na swoje żądanie i pismem z dnia [...] r. wezwała Starostę S. do usunięcia naruszenia prawa poprzez: uchylenie aktu z dnia [...] r. i uznanie uprawnienia strony do żądania zwrotu nadpłaty za wydanie wspomnianych kart pojazdów w żądanej kwocie łącznej [...] PLN. W wezwaniu skarżąca podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.
W dopowiedzi na wezwanie, Starosta Powiatu S., w piśmie datowanym na dzień [...] r. (Nr [...]), podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko zawarte w piśmie z dnia [...] r. (Nr [...]).