Na powyższą uchwałę organu nadzoru wniósł skargę do tutejszego Sądu Burmistrz Miasta Szklarska Poręba, wnosząc o jej uchylenie w całości.
W uzasadnieniu skargi zarzucił, że prezentowany przez RIO sposób interpretacji prawa pozostaje w sprzeczności z art. 403 ust. 4 i 5 p.o.ś, zgodnie z którym do rady gminy należy określenie kryteriów wyboru inwestycji do finasowania lub dofinansowania oraz tryb postępowania w sprawie udzielenia dotacji i sposób jej rozliczania. Skarżący dalej podkreślił, że ustawa o rachunkowości, do której odwołano się w zaskarżonej uchwale, nie jest skierowana do beneficjentów dotacji przewidzianych w art. 403 p.o.ś., gdyż w większości przypadków beneficjentami dotacji są osoby fizyczne i brak jest podstaw do uznania ich za jednostkę organizacyjną lub gospodarczą, do której odnosi się ustawa o rachunkowości.
Przepisy art. 403 ust. 4 i 5 p.o.ś. pozostawiają radzie gminy uprawnienie do określenia, które koszty inwestycji mogą być zwrócone beneficjentowi dotacji. Co więcej, w powyższej normie prawnej ustawodawca odsyła do ustawy o finansach publicznych nie wskazując jednocześnie na potrzebę uwzględniania ustawy o rachunkowości.
Skarżący podkreślił wagę celów realizowanych przez gminy w zakresie ochrony środowiska, do których należy zaliczyć ograniczenie niskiej emisji spalin wywoływanej przez używanie paliwa stałego, głównie węgla kamiennego. Podstawą przeszkodą wywołującą niechęć do wymiany systemu ogrzewania na ekologiczne nie jest koszt budowy nowych instalacji (choć jest on wysoki), ale koszt zakupu gazu, oleju opałowego oraz energii elektrycznej. W większości przypadków wysokość przyznawanej przez gminę dotacji jest stosunkowo niewielka i jest rozliczana jednorazowo po przedłożeniu tylko faktur zakupu i montażu nowej instalacji grzewczej. Zdarzają się wypadki, że inwestor-mieszkaniec wykonał nową instalację grzewczą kwalifikującą się do dotacji, jednakże z różnych powodów nie zawarł z gminą umowy przed przystąpieniem do realizacji zadania. Do takich właśnie beneficjentów odnosi się uchwała, której nieważność stwierdziło RIO.
Ponadto beneficjent dotacji zawierający umowę z gminą przyjmuje na siebie obowiązek utrzymania instalacji ekologicznej przez okresie minimum 5 lat. Ten sam obowiązek spełnia zarówno ten inwestor, który rozliczył się z dotacji kosztami zakupu urządzeń i innych kosztów budowy, jak i ten, który otrzymuje dotację po przedłożeniu rachunków zakupu energii i paliwa w okresie 5 lat od dnia uruchomienia nowej instalacji grzewczej. W tej sytuacji nie ma żadnego uzasadnienia do tego aby odmówić zaliczenia do kosztów inwestycji również kosztów zakupu energii i paliwa, gdyż zadanie inwestycyjne zgodnie z umową nie kończy się z chwilą uruchomienia nowego ogrzewania, ale po 5 latach od uruchomienia tego systemu grzewczego.
Odpowiadając na skargę RIO wniosła o jej oddalenie.
Organ nadzoru ponownie podkreślił, że w świetle art. 3 pkt 15, 16 i 17 oraz art. 28 ustr. 8 ustawy o rachunkowości nie sposób przyjąć, aby koszty zakupu energii i paliwa do nowego systemu ogrzewania, które ulegną zużyciu w procesie normalnej eksploatacji nowego systemu ogrzewania, stanowiły "koszty inwestycyjne", a w konsekwencji by mogły być finansowane lub dofinansowywane z dotacji, o której mowa w art. 403 ust. 4 p.o.ś. Zdaniem RIO, choć ustawa p.o.ś. rzeczywiście nie odsyła do przepisów ustawy o rachunkowości, to okoliczność ta w żaden sposób nie uzasadnia pominięcia jej uregulowań w interpretacji (rozumieniu) niezdefiniowanych w niej pojęć. Specyfiką jednostek sektora finansów publicznych jest bowiem konieczność stosowania przepisów ustawy o finansach publicznych, a tym samym przepisów ustawy o rachunkowości. Zgodnie zaś z art. 40 u.f.p. jednostki sektora finansów publicznych prowadzą rachunkowość zgodnie z przepisami o rachunkowości, z uwzględnieniem zasad określonych w niniejszej ustawie. W zakresie więc, w jakim podmiot udzielający dotacji (tj. środków publicznych podlegających szczególnym zasadom rozliczania) stosuje przepisy ustawy o rachunkowości, obowiązują one również beneficjenta.