Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Bogdan Lubiński (spr.), sędzia WSA Jerzy Płusa, asesor WSA Marta Katarzyna Waksmundzka-Karasińska, Protokolant Małgorzata Szamocka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2005 r. spraw ze skarg D.K. na decyzje Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia ... marca 2004 r. Nr ... w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące październik i listopad 1997 roku 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; 3) zasądza od Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę 440 zł (czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Z akt sprawy wynika, że decyzjami z dnia ... marca 2002r. Nr ... oraz Nr ... Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w S. określił D.K., prowadzącemu działalność gospodarczą E. z siedzibą w S., zobowiązanie podatkowe i zaległość podatkową za miesiąc październik 1997r. w kwocie 702.843,00 zł oraz za miesiąc listopad w kwocie 439.846,00 zł.
Wnioskami z dnia 14 czerwca 2002r. skarżący wskazując na treść art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) wniósł o stwierdzenie nieważności tych decyzji.
Zaskarżonymi do Sądu decyzjami z dnia ... marca 2004r. Nr ... oraz Nr ... Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej utrzymał w mocy swoje decyzje odmawiające stwierdzenia nieważności w/w decyzji wydanych przez Inspektora Kontroli Skarbowej w dniu ... marca 2002r. W ich jednobrzmiących uzasadnieniach stwierdził, że postępowanie prowadzone w trybie nadzwyczajnym o jakim mowa w art. 247 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa toczy się w bardzo zawężonych ramach i jest instytucją procesową tworzącą możliwość prawną eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętej przede wszystkim wadami materialnoprawnymi, a więc wadami powodującymi nieprawidłowe ukształtowanie stosunku materialnoprawnego zarówno pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym.
W orzecznictwie sądowym, a także w doktrynie przyjmuje się w zasadzie jednolicie, że stwierdzenie nieważności wiąże się nie z samym naruszeniem prawa, lecz z jego formą kwalifikowaną, czyli "rażącą". Oznacza to, że nie wystarczy samo ustalenie faktu jakiegokolwiek naruszenia prawa, lecz konieczne jest stwierdzenie i wykazanie, że miało ono charakter rażący. Wyraz "rażący" oznacza: dający się łatwo stwierdzić, wyraźny, oczywisty, niewątpliwy, bezsporny. Rażące naruszenie prawa zachodzi zatem wówczas, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa oraz gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa (wyrok NSA z dnia 21.10.1992r., sygn. akt V SA 86/92). O rażącym naruszeniu prawa można mówić wówczas, gdy proste zestawienie treści decyzji z treścią przepisu wskazuje na istnienie sprzeczności. Jest to zatem naruszenie oczywiste, dostrzegalne "na pierwszy rzut oka".
W ocenie Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa w sytuacji, kiedy spór dotyczy interpretacji przepisu art. 33 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z poglądem utrwalonym w orzecznictwie oraz piśmiennictwie z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia wówczas, gdy naruszona została norma prawna nie budząca wątpliwości interpretacyjnych.
Za zasadnością takiego stanowiska przemawiają poglądy wyrażone w orzecznictwie NSA np. w wyroku z 27 października 1998r. Sygn. akt III SA 2821/97.
W trybie nadzwyczajnym, jakim jest stwierdzenie nieważności decyzji, nie ma możliwości rozstrzygnięcia, czy interpretacja treści art.33 ust. 1 ustawy o VAT przyjęta przez organ kontroli skarbowej jest prawidłowa, czy też w sprawie należało zastosować interpretację zgodną z linią orzeczniczą uznającą, iż w przypadku wystawienia tzw. "pustych faktur" czy też inaczej mówiąc "fikcyjnych faktur", obowiązek podatkowy nie powstaje.