Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędziowie asesor WSA Jolanta Sokołowska (spr.), asesor WSA Marta Katarzyna Waksmundzka-Karasińska, Protokolant Karolina Zawadzka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 stycznia 2005 r. sprawy ze skargi M.K. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] grudnia 2003 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie o podatek dochodowy od osób fizycznych za 1997r. oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z dnia [...].12.2003r. nr [...], wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) i art. 26 ust. 2 i 4 w związku z art. 31 ustawy z dnia 28 września 1991r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 1999r. Nr 54, poz. 572 ze zm.), Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej, po rozpoznaniu wniosku wniesionego przez pełnomocnika M.K. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...].09.2003r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. Ośrodek Zamiejscowy w P. z dnia [...].05.2002r. nr [...] w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1997.
Z motywów decyzji wynika, że Inspektor Kontroli Skarbowej decyzją z dnia [...].05.2002r. określił M.K. należny podatek dochodowy od osób fizycznych za 1997r. w kwocie 38.026,50 zł, zaległość podatkową w tym podatku w kwocie 37.622,10 zł oraz odsetki za zwłokę od zaległości podatkowej wyliczone na dzień wydania decyzji w kwocie 60.908,90 zł. Określenie zobowiązania podatkowego w wysokości wyższej od zadeklarowanej przez podatniczkę w zeznaniu za 1997r. (PIT-32), było rezultatem dokonanych w toku kontroli skarbowej ustaleń, z których wynikało, iż M. K. w zeznaniu nie wykazała dochodu w kwocie 100.000 zł uzyskanego ze sprzedaży powszechnych świadectw udziałowych. Decyzja ta została skutecznie doręczona stronie, zgodnie z postanowieniami art. 150 § 1 pkt 1 i § 2 Ordynacji podatkowej. Odwołanie od ww. decyzji Izba Skarbowa w Łodzi postanowieniem z dnia 10.09.2002r. pozostawiła bez rozpatrzenia z powodu uchybienia terminu do wniesienia odwołania.
Wnioskiem z dnia 5.06.2003r. pełnomocnik M.K. zażądał stwierdzenia nieważności ww. decyzji trybie art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Zarzucił rażące naruszenie art. 123 § 1 w związku z art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez pozbawienie Strony możliwości brania czynnego udziału w postępowaniu, a także uniemożliwienie zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym oraz art. 190 tej ustawy, poprzez pozbawienie strony możliwości udziału w czynnościach przesłuchania świadków.
Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej decyzją z dnia [...].09.2003r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...].05.2002r.. Zauważył, że zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, instytucja stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych jest instytucją procesową, tworzącą możliwość eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych przede wszystkim wadami materialnoprawnymi. Natomiast naruszenie prawa procesowego tylko zupełnie wyjątkowo może być podstawą do stwierdzenia nieważności decyzji, skoro nawet naruszenie jednej z podstawowych zasad postępowania, jaką jest zasada czynnego udziału strony w postępowaniu (art. 123 § 1 Ordynacji podatkowej), daje podstawę do wznowienia postępowania (art. 240 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej), a nie do stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej. Podkreślił, iż kwalifikowane wady wymienione w art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej muszą tkwić w treści decyzji, wobec czego nie proces dochodzenia do decyzji, lecz sama decyzja stanowi przedmiot oceny. Natomiast uchybienia proceduralne powinny być usuwane w trybie odwoławczym, bądź w postępowaniu wznowieniowym.