Sprawa ze skargi na interpretację indywidualną Ministra Finansów w przedmiocie podatku od towarów i usług
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Lidia Ciechomska-Florek (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Sędzia WSA Hieronim Sęk, Protokolant Emilia Jaktorska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2009 r. sprawy ze skargi P. S.A. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz P. S.A. z siedzibą w W. kwotę 440 zł (słownie: czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatek dochodowy od osób prawnych
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Finansów
Uzasadnienie strona 1/7

We wniosku z dnia 16 października 2008 r. P. S.A. (dalej - Skarżąca lub Spółka), zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zaniechanych inwestycji.

W treści wniosku Spółka wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług telekomunikacyjnych. Rynek telekomunikacyjny, na którym działa Spółka, jest rynkiem bardzo dynamicznym, podlegającym ciągłym zmianom, na którym trwa ustawiczna walka o klienta. W ramach prowadzonej działalności Spółka niejednokrotnie podejmowała decyzje odpowiadające aktualnym wymaganiom rynku, które po pewnym czasie podlegały weryfikacji. W ramach podejmowanych działań Spółka podejmuje m.in. decyzje o budowie środków trwałych (stacji bazowych), których budowy następnie zaprzestaje ze względów prawnych (np. ze względu na nieuzyskanie stosownych zezwoleń), biznesowych, czy ekonomicznych. Ponosi więc wydatki, które zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią koszty zaniechanych inwestycji, których nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Spółka wskazała również, iż dokonywała na bieżąco odliczeń podatku naliczonego związanego z budową stacji bazowych. Z kolei zakupy służyły wyłącznie sprzedaży opodatkowanej, to znaczy - wybudowane stacje bazowe miały służyć świadczeniu przez Spółkę usług telekomunikacyjnych podlegających opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym, Skarżąca zwróciła się z zapytaniem, czy w przedstawionym stanie faktycznym od poniesionych przez Spółkę wydatków na tzw. zaniechane inwestycje przysługuje jej prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących ww. wydatki.

Zdaniem Skarżącej, w powyższym zakresie przysługuje jej prawo do odliczenia VAT naliczonego. W jej ocenie, mimo iż przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm; dalej - ustawa o VAT), wyłącza możliwość odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to ze względu na brak zgodności przedmiotowego przepisu z prawem wspólnotowym, przepis ten nie może stanowić podstawy prawnej rozstrzygnięć wydawanych przez organy podatkowe.

Podobne ograniczenie istniało w polskim prawie przed wejściem do UE, mówił o nim art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT z 1993 r.

Z kolei przepis art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy VAT podobnie jak obecnie art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE umożliwiał zachowanie przez państwa członkowskie obowiązujących w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy VAT wyłączeń prawa do odliczania podatku naliczonego zawartych w prawie krajowym. Jednak wyłączenia utrzymywane przez państwa członkowskie muszą być zgodne z II Dyrektywą. Regulowała ona ten podatek od momentu wejścia w życie VI Dyrektywy, czyli 1 stycznia 1979 r., a to w niej pojawił się przepis umożliwiający pozostawienie obowiązujących wtedy w prawie krajowym ograniczeń w odliczaniu VAT. Zgodnie z II Dyrektywą ograniczenia te muszą być sformułowane w sposób zgodny z jej przepisami, a ta nie pozwalała na tak ogólnie sformułowane ograniczenia, jakie znalazły się w obecnie obowiązującej polskiej ustawie o VAT. Ograniczenia te muszą być bardziej szczegółowe i dotyczyć np. określonych kategorii towarów czy usług.

Strona 1/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatek dochodowy od osób prawnych
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Finansów