Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Asesor WSA Maciej Kurasz, Protokolant Lidia Wasilewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2008 r. sprawy ze skargi R. sp. z o.o. z siedzibą w C. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w zakresie wymiaru podatku od towarów i usług za kwiecień 2005 roku oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z [...] stycznia 2008 r. Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej, po rozpoznaniu wniosku spółki z o.o. R. (Skarżącej w niniejszej sprawie) o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z [...] sierpnia 2007 r. o odmowie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z [...] grudnia 2006 r.
Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie następującego stanu faktycznego.
Decyzją z [...] grudnia 2006 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w S. (dalej "Dyrektor UKS") określił Skarżącej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za kwiecień 2005 r. na kwotę 156.703,00 zł oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 46.329,00 zł. Decyzja ta w związku z niewniesieniem w terminie odwołania stała się ostateczna.
Pismem z 16 maja 2007 r. Skarżąca wystąpiła do Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej (dalej "GIKS") z wnioskiem o stwierdzenie nieważności ww. decyzji ostatecznej powołując jako podstawę art. 247 § 1 pkt 3 i art. 248 § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowa (Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60; dalej "Op"), zarzucając ww. decyzji rażące naruszenie prawa poprzez:
- niezastosowanie regulacji zawartej w art. 86 ust. 1 i ust. 10 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej "ustawa o VAT") oraz
- naruszenie wyrażonej w art. 122 Op zasady prawdy materialnej.
Zdaniem Skarżącej Dyrektor UKS wydając przedmiotową decyzję nie uwzględnił jej wniosku i nie ujął w decyzji podatku naliczonego VAT wynikającego z korekty deklaracji za marzec 2005 r., a podlegającego prawidłowemu odliczeniu w miesiącu kwietniu.
GIKS, po rozpatrzeniu ww. wniosku, decyzją z [...] sierpnia 2007 r. odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji ostatecznej Dyrektora UKS z dnia [...].12.2006 r., gdyż nie stwierdził aby zawierała ona wadę określoną w art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej.
Pismem z 26 września 2007 r. Skarżąca złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w którym analogicznie, jak w pierwotnym wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji, powołała jako podstawę wniosku art. 247 § 1 pkt 3 Op. Zarzuciła decyzji Dyrektora UKS rażące naruszenie prawa poprzez niezastosowanie regulacji prawnej zawartej w art. 86 ust. 1 i ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT oraz art. 122 Op.
Zaskarżoną decyzją GIKS utrzymał w mocy własne rozstrzygnięcie z [...] sierpnia 2007 r., wskazując, że instytucja stwierdzenia nieważności stanowi odstępstwo od zasady stabilności ostatecznych orzeczeń, co oznacza, iż w trybie tym nie można rozpoznać merytorycznie sprawy zakończonej decyzją ostateczną, a jedynie ustalić, czy decyzja ta jest dotknięta jedną z wad kwalifikowanych wymienionych w powyższym przepisie. Ocenie podlega więc sama decyzja i jej skutki prawne, a nie poprzedzające ją postępowanie. Powołując się na utrwaloną linię orzeczniczą sądów administracyjnych, podniósł, że rażące naruszenie prawa, o którym mowa w art. 247 § 1 pkt 3 Op ma miejsce wówczas, gdy decyzja została wydana wbrew wyraźnemu nakazowi lub zakazowi przewidzianemu w danym przepisie prawa, gdy wbrew wszelkim przesłankom przepisu prawa nadano uprawnienie lub go odmówiono, albo gdy wbrew tym przesłankom obarczono Stronę obowiązkiem lub uchylono obowiązek. GIKS wyjaśnił, że cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą, gdzie nie chodzi o odmienną interpretację prawa lecz o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny, a waga tego naruszenia jest znacznie większa od stabilności ostatecznej decyzji. Przy czym w sytuacji, kiedy rozstrzygnięcie sprawy zależy od oceny jej stanu faktycznego przez organy podatkowe (kontroli skarbowej) bądź też w sprawie mamy do czynienia z różną wykładnią przepisu prawa, nie może dojść do "rażącego" naruszenia prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 Op (wyrok NSA z dnia 15.01.2003 r. sygn. akt III SA 334/01, Lex nr 79799).