Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Jolanta Sokołowska, sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, sędzia WSA Anna Wesołowska (sprawozdawca), Protokolant specjalista Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi B. P. w przedmiocie wymierzenia Dyrektorowi Urzędu Kontroli Skarbowej w W. grzywny z tytułu niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1129/13 1. wymierza Dyrektorowi Urzędu Kontroli Skarbowej w W. grzywnę w wysokości 1000 (jeden tysiąc) złotych płatną w terminie jednego miesiąca od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 2. stwierdza, że bezczynność Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.
W niniejszej sprawie B. P. (zwany dalej: "Skarżącym") wniósł pismem z dnia 16 stycznia 2014 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę o wymierzenie Dyrektorowi Urzędu Kontroli Skarbowej w W. (DUKS) grzywny z powodu nie wykonania wyroku tego Sądu z dnia 7 sierpnia 2013 r. wydanego w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 1129/13.
W uzasadnieniu skargi Skarżący wskazał, że powołanym powyżej wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję DUKS z dnia [...] marca 2013 r. w przedmiocie uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania oraz odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych. Skarżący wskazał też, że pomimo upływu ustawowych terminów do wydania decyzji DUKS nie wydał nowej decyzji w tej sprawie, co oznacza że nie został wykonany powołany wyżej wyrok tutejszego Sądu.
W tej sytuacji Skarżący pismem z dnia 3 stycznia 2014 r. wezwał ten organ do wykonania wyroku tut. Sądu z dnia 7 sierpnia 2013 r. w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Wedle relacji Skarżącego, w odpowiedzi na powyższe wezwanie organ pismem z dnia 10 stycznia 2014 r., otrzymanym przez Skarżącego w dniu 14 stycznia 2014 r., stwierdził że wytyczne Sądu są wykonywane w postępowaniu jakie toczy się w sprawie o nr [...]. Jednakże zdaniem Skarżącego powyższym twierdzeniom organu przeczy pismo tego organu z dnia 23 grudnia 2013 r., w którym organ przesuwa termin do załatwienia sprawy, argumentując to nie realizacją wytycznych sądu, lecz brakiem jednolitej linii orzeczniczej w sprawach, w których przedmiotem sporu jest art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz pismem Marszałka Sejmu RP do Trybunału Konstytucyjnego o wyjaśnienie wątpliwości powstałych po wydaniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2013 r. w sprawie SK 18/09. Tymczasem w ocenie Skarżącego, wytyczne tut. Sądu zawarte w wyroku z dnia 7 sierpnia 2013 r. są klarowne i nie wymagają żadnych działań ze strony organu. Skarżący zauważył też, że upłynął już termin do załatwienia omawianej sprawy, zaś dotyczy ona tylko kwestii formalnoprawnych i nie wymaga gromadzenia materiału dowodowego. Powyższe oznacza zdaniem Skarżącego, że organ w niniejszej sprawie działa z premedytacją na zwłokę, czym powoduje szkodę po stronie Skarżącego.
Skarżący podniósł następnie, iż wbrew twierdzeniom organu nie ma żadnej rozbieżności w obecnym orzecznictwie sądowym dotyczącym stosowania art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 18/09. O takiej rozbieżności nie decyduje zdaniem Skarżącego kilka wskazanych w piśmie organu z dnia 23 grudnia 2013 r. wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanych w tym samym dniu przez ten sam skład orzekający. Ponadto prezentowana w tych wyrokach wykładnia wskazanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, nie spotkała się z przyjęciem przez sądy administracyjne, o czym świadczą setki wyroków WSA i NSA, prezentujących odmienną wykładnię niż ta przyjęta w wyrokach wskazanych przez organ w jego piśmie oraz jest powszechnie krytykowana przez doktrynę i media. Skarżący zauważył też, że powołane przez organ pisma Marszałka Sejmu kierowane do Trybunału Konstytucyjnego wskazujące na rozbieżność w orzecznictwie, nie ma szans na rozpatrzenie przez Trybunał Konstytucyjny, gdyż faktycznie nie ma żadnych rozbieżności, zaś Marszałek Sejmu domaga się od Trybunału Konstytucyjnego wyjaśnienia wątpliwości dotyczących nie sentencji wyroku (a tylko takowa może budzić wątpliwości), lecz uzasadnienia wyroku. Natomiast Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie stoi na stanowisku, że określanie i kształtowanie skutków jego wyroków nie należy do samego Trybunału, lecz do organów stosujących prawo. Zdaniem Skarżącego, gdyby wskazywana rozbieżność w orzecznictwie NSA rzeczywiście istniała, to albo Prezes NSA, albo też jakikolwiek skład orzekający wniósłby do NSA o podjęcie stosownej uchwały. W tej sytuacji w ocenie Skarżącego brak jest podstaw do przyjęcia stanowiska o istnieniu rozbieżności w orzecznictwie NSA. Ponadto sam organ n ie wskazuje w swym piśmie, jakie konkretnie wątpliwości ma on przy rozpatrzeniu tej sprawy. Powyższe okoliczności w ocenie Skarżącego czynią jego skargę w pełni zasadną.