Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Sędziowie sędzia WSA Piotr Przybysz (sprawozdawca), sędzia WSA Beata Sobocha, Protokolant referent stażysta Grażyna Dmitruk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2017 r. sprawy ze skargi B. K. , A. K. i M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2015 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. solidarnie na rzecz B.K., A. K. i M.K. kwotę 4000 zł (słownie: cztery tysiące złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Prezydent Miasta L. (zwany dalej: "organem pierwszej instancji") decyzją z dnia [...] lipca 2015r. ustalił dla B. K., M. K. oraz A. K. (zwanych dalej: "Skarżącymi") wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2015 rok w kwocie 13.129 zł, za nieruchomość położoną w L. przy ul. [...], stanowiącą współwłasność ww. Skarżących. Z uzasadnienia powyższej decyzji wynika, że do opodatkowania przyjęto wchodzące w skład tej nieruchomości: 1 - budynki mieszkalne o powierzchni 205,33 m2, 2 - budynki mieszkalne 50% o powierzchni 75,66 m2, budynki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą o powierzchni 514,18 m2, budynki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą 50% o powierzchni 29,88 m2, grunty pozostałe o powierzchni 703,24 m2, grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 306,76 m2 i budowle o wartości 41.940 zł.
Następnie Skarżący wnieśli pismem z dnia 3 sierpnia 2015r. odwołanie od powyższej decyzji organu pierwszej instancji, zarzucając w nim:
1) rażące naruszenie przepisów art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010r., Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) - zwanej dalej: "u.p.o.l.", poprzez wadliwą rozszerzającą wykładnię i wskazanie, że rozpoczęcie użytkowania przez dwie osoby fizyczne, spośród trzech współwłaścicieli prowadzących działalność gospodarcza, części budynku związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej powoduje konieczność opodatkowania jego całości najwyższymi stawkami podatkowymi pomimo ich niewykończenia, nieoddania do użytkowania i niewykorzystywania na cele działalności gospodarczej,
2) rażące naruszenie przepisów art. 4 ust. 1 pkt 3, art. 4 ust. 3 u.p.o.l., poprzez wskazanie dowolnej wartości budowli jako podstawy do opodatkowania, a nie wartości stanowiącej podstawę odpisów amortyzacyjnych w tym przedstawionej faktury VAT na zakup wiaty,
3) rażące naruszenie przepisów art. 4 ust. 7 i 8 u.p.o.l., poprzez przyjęcie pomimo wskazania wartości przez podatnika budowli dowolnej wartości budowli i nieuwzględnienie różnicy wartości materiałów niższej jakości wykorzystanych do utwardzenia podjazdu,
4) rażące naruszenie przepisów art. 121 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017r., poz. 201 z późn. zm.) - zwanej dalej: "O.p.", poprzez prowadzenie postępowania wbrew przepisom prawa i w sposób podważający zaufanie do organu podatkowego,
5) naruszenie art. 123 § 1 O.p., poprzez uniemożliwienie Skarżącym wypowiedzenia się co do zebranych w sprawie dowodów, tj. operatu szacunkowego sporządzonego w dniu 26 października 2012r. przez W. K., gdyż tenże operat nigdy nie został Skarżącym doręczony, a w terminie, w którym Skarżący mogli zapoznać się z jego treścią w siedzibie organu została wydana decyzja w sprawie uniemożliwiając Skarżącym merytoryczne ustosunkowanie się do operatu szacunkowego.
Wskazując na powyższe zarzuty Skarżący wnieśli w swoim odwołaniu o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.