Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Artur Kuś, Sędziowie sędzia WSA Aneta Trochim-Tuchorska, sędzia WSA Anna Zaorska (sprawozdawca), Protokolant referent Cezary Ciwiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2018 r. sprawy ze skargi P. sp. z o.o. w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 listopada 2017 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.580.2017.1.PC w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną; 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz P. sp. z o.o. w W. kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
1.1. Przedmiotem skargi jest interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej - Dyrektor KIS, organ interpretacyjny) z 20 listopada 2017 r. dotycząca podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usług gastronomicznych.
1.2. We wniosku o interpretację P.Sp. z o.o. (dalej -Skarżąca) wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą polegająca na krótkotrwałym wynajmowaniu apartamentów na rzecz klientów, którzy uprzednio rezerwują swój pobyt, bezpośrednio poprzez internet, bądź za pośrednictwem agentów lub biur podróży. Działalność podatnika realizowana jest w atrakcyjnie położonym i wyposażonym budynku apartamentowym. Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm., dalej - ustawa o VAT) działalność Skarżącej podlega opodatkowaniu stawką 8% podatku VAT, jako wymienione w załączniku nr 3 poz. 163 z oznaczeniem symbolu PKWiU "55" "Usługi związane z zakwaterowaniem".
Skarżąca, niezależnie od zakwaterowania w apartamentach, oferuje klientom także usługi gastronomiczne (np. śniadania). W praktyce wygląda to tak, że gość otrzymawszy od pracownika w recepcji voucher na śniadanie udaje się do punktu gastronomicznego, a następnie uiszcza na rzecz Skarżącej zapłatę za posiłek na podstawie wystawionej faktury VAT z 8% stawką podatku.
Ponieważ Skarżąca nie posiada własnego zaplecza gastronomicznego, opisane usługi gastronomiczne nabywa od podmiotu zewnętrznego świadczącego takie usługi. Sprzedawca usługi, prowadzący lokal gastronomiczny w cyklach tygodniowych wystawia na rzecz Skarżącej fakturę za świadczone usługi gastronomiczne ze stawką VAT 8%.
1.3. W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy Skarżącej przysługuje prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabyte usługi gastronomiczne?
Zdaniem Skarżącej, na powyższe pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. Prowadzona przez Skarżącą działalność polegająca na krótkotrwałym wynajmowaniu apartamentów na rzecz klientów wpisuje się bowiem w świadczenie usług, które można uznać za usługi turystyczne.
Skarżąca odwołała się do art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r. Wskazała, że w ówczesnym brzmieniu przepis ten dopuszczał wyjątek od ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego w zakresie usług gastronomicznych, w sytuacji, gdy usługi te nabyte zostały przez podatników świadczących usługi turystyki.
Zdaniem Skarżącej uchylając ten przepis polski ustawodawca naruszył tzw. klauzulę standstill, bowiem doszło do rozszerzenia ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego ponad wydatki, które się na tej liście znajdowały przed wejściem Polski do UE.
1.4. Organ interpretacyjny nie zgadzając się ze stanowiskiem Skarżącej wskazał, że zgodnie z art. 308 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 s. 1 ze zm. - dalej Dyrektywa 112) w odniesieniu do pojedynczej usługi świadczonej przez biuro podróży, za podstawę opodatkowania i cenę z wyłączeniem VAT w rozumieniu art. 226 ust. 8 uznaje się marżę biura podróży czyli różnicę między całkowitą kwotą, z wyłączeniem VAT do zapłaty przez turystę, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez biuro podróży z tytułu dostaw towarów i usług świadczonych przez innych podatników, w przypadku gdy transakcje te służą bezpośredniej korzyści turysty. Natomiast stosownie do art. 310 Dyrektywy 112, VAT naliczany biurom podróży przez innych podatników z tytułu transakcji, o których mowa w art. 307 i które dokonywane są dla bezpośredniej korzyści turysty, nie podlega odliczeniu ani zwrotowi w żadnym państwie członkowskim.