Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Włodzimierz Gurba (sprawozdawca), Sędziowie sędzia del. SO Ewa Izabela Fiedorowicz, sędzia WSA Katarzyna Owsiak, Protokolant referent stażysta Magdalena Walkowiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 października 2017 r. sprawy ze skargi W. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn oddala skargę
Pismem z dnia 17 września 2016 r. Pan W. G. (zwany dalej: "Skarżący" lub "Strona") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w [...] decyzję z dnia [...] sierpnia 2016 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn.
Zaskarżona decyzja została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
1. Decyzją z [...] września 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego [...] (dalej: "organ pierwszej instancji") ustalił Skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn w kwocie 20.965 zł, z tytułu zasiedzenia udziału ½ nieruchomości położonej przy ul. [...] w [...].
W dniu 7 października 2015 r. Skarżący wniósł odwołanie od ww. decyzji, jednocześnie złożyła wniosek o sprostowanie błędu rachunkowego w decyzji, w którym z ostrożności procesowej wniesiono również o przywrócenie terminu do złożenia odwołania.
Dyrektor Izby Skarbowej w [...] (dalej: "organ odwoławczy", "organ drugiej instancji") postanowieniem z dnia [...] listopada 2015 r. stwierdził uchybienie terminowi do wniesienia odwołania oraz odrębnym postanowieniem wydanym w tym samym dniu, odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.
W związku z powyższym, decyzja organu pierwszej instancji z dnia [...] września 2015 r. stała się ostateczna.
1.2. W dniu 9 kwietnia 2016 r., powołując się na art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm., dalej: "O.p."), Skarżący wystąpił o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego [...] z dnia [...] września 2015 r. z uwagi na rażące naruszenie zasad postępowania podatkowego, określonych w art. 122 O.p, oraz art 187 § 1 O.p., czego konsekwencją było rażące naruszenie przepisów materialnego prawa podatkowego tj. art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 86 ze zm. - dalej: "u.p.s.d."). Zdaniem Strony decyzję należy uznać za rażąco wadliwą, ponieważ narusza również art. 4a pkt 1 u.p.s.d. (w brzmieniu obowiązującym w 2015 r.).
Skarżący podniósł, że pomimo zadeklarowania w korekcie zeznania SD-3(5) kwoty 599.000,00 zł w poz. 89 (przeznaczonej do przedstawienia "łącznej wartości spadku, darowizny albo majątku nabytego przez wszystkich nabywców na podstawie innego tytułu"), organ pierwszej instancji przyjął, iż z zeznania wynika, że Strona na kwotę 599.000 zł wyceniła wyłącznie nabytą połowę nieruchomości wraz z mężem, zaś całkowitą wartość nabytej w drodze zasiedzenia nieruchomości przez 4 osoby fizyczne dla celów wymiaru podatku od spadków i darowizn określił na kwotę 1.198.000 zł tj. na kwotę dwukrotnie wyższą niż wskazana przez Stronę "łączna wartość majątku nabytego przez wszystkich nabywców na podstawie innego tytułu".
Zdaniem Skarżącego, z uwagi na fakt, że małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym, w zeznaniu podatkowym SD-3(5) składanym przez każdego podatnika w poz. 92 w części G.1 "Dane dotyczące udziału podatnika" należało wykazać ułamek ¼. Natomiast organ pierwszej instancji zamiast wezwać Stronę do złożenia korekty zeznania domniemał, naruszając zasadę prawdy obiektywnej, że ułamek ½ z poz., 92 należy rozumieć jako połowę z połowy nabytej nieruchomości wykazanej w części F.1, czyli w rezultacie ¼.