Zdaniem Sądu na podstawie wyżej wskazanych rozważań możliwe i uzasadnione jest zatem stwierdzenie, iż Gmina, pobierając sporne opłaty korzysta z wyłączenia z opodatkowania, o którym mowa w art. 15 ust. 6 u.p.t.u. Nieprawidłowe było wiec odwoływanie się przez MF do § 12 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia.
Sąd stwierdza dodatkowo, że za powyższym stwierdzeniem przemawia także wykładni art. 15 ust. 6 u.p.t.u. z uwzględnieniem art. 4 (5) VI Dyrektywy. Z ostatniego z ww. przepisów wynika, że należy wyraźnie rozgraniczyć sferę imperium, która jest wyłączona z opodatkowania VAT od sfery dominium, w której organy powinny być traktowane jak podatnicy VAT. Podatnikiem VAT jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy. Z tego właśnie względu, ustawodawca uznał w art. 15 ust. 6 u.p.t.u., że organy (urzędy) nie są podatnikami w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilno-prawnych.
Sąd stwierdza jednocześnie, że kwestia prawidłowej implementacji VI Dyrektywy, a konkretnie art. 4 ust. 5 oraz zgodności art. 15 ust. 6 u.p.t.u. z ww. przepisem VI Dyrektywy była już przedmiotem wielu rozstrzygnięć sądów administracyjnych, które nie znalazły podstaw do stwierdzenia wadliwości w tym zakresie. Sąd rozpoznający sprawę ze skargi Gminy podziela w szczególności pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z 3 stycznia 2008r. sygn. akt I FSK 116/07, w którym uznano, że unormowanie w art. 15 ust. 6 u.p.t.u. nie stanowi wadliwej implementacji art. 4 ust. 5 VI Dyrektywy (LEX nr 480366, M.Podat. 2008/9/32), jak również analogiczny pogląd wyrażony przez WSA w Warszawie w wyroku z 24 czerwca 2008r. sygn. III SA/Wa 390/08, LEX nr 483558.
W związku z tym zarzuty Gminy co do naruszenia przepisów prawa wspólnotowego wymienionych w skardze nie mogły być uznane za zasadne.
Sąd, biorąc powyższe rozważania pod uwagę, uznał, że zasadne było uwzględnienie skargi na mocy art. 146 § 1 P.p.s.a. (punkt pierwszy wyroku). Orzeczenie z punktu drugiego ma uzasadnienie w treści art. 152 P.p.s.a. O kosztach postępowania sądowego (punkt trzeci sentencji) Sąd orzekł na mocy art. 200, art. 205 § 2 i art. 209 P.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), strona skarżąca była reprezentowana przez radcę prawnego, a wpis był stały.