Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miasta W. w przedmiocie zasady ustalania i poboru oraz terminów płatności i wysokości stawek opłaty targowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Katarzyna Golat, Sędziowie Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Protokolant st. sekretarz sądowy Iwona Mazek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi K. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Miasta W. z dnia 16 kwietnia 2009 r. nr LII/1600/2009 w przedmiocie zasady ustalania i poboru oraz terminów płatności i wysokości stawek opłaty targowej oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/4

W dniu 16 kwietnia 2009 r. Rada W. przyjęła uchwałę nr LII/1600/2009, w sprawie zasad ustalania i poboru oraz terminów płatności i wysokości stawek opłaty targowej (Dz. Urz. Woj. Maz. z 2009 r. Nr 70, poz. 1836). Ustalone nowe dzienne stawki opłaty targowej zamieszczone zostały w załączniku nr 1 do ww. uchwały. Stawki te były wyższe od dotychczasowo obowiązujących. Przedmiotowa uchwała również zmieniła zasady naliczania i ustalania opłaty targowej oraz rozszerzyła krąg podmiotów obwiązanych do jej uiszczania. Przepisy uchwały zaczęły obowiązywać od 1 czerwca 2009 r.

W dniu 12 czerwca 2009 r. K. (dalej: "Skarżąca") wezwała Radę W. do usunięcia naruszenia interesu prawnego - stosownie do treści art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Skarżąca w wezwaniu podniosła, że wejście w życie przepisów podnoszących dzienne stawki opłaty targowej na terenie W. w ciągu roku podatkowego jest niezgodne z art. 2 Konstytucji RP oraz z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego. Wskazała również, że opłata targowa jest podatkiem, a jej podwyższenie w czasie trwania roku podatkowego, powoduje brak dostatecznego okresu vacatio legis oraz narusza obowiązujące na gruncie prawa podatkowego zasady, zasadę zakazu podwyższania w czasie trwania danego roku podatkowego stawek podatku, naliczana i ustalania nowych podatków oraz rozszerzania kręgu podmiotów obwiązanych do ich uiszczania.

Organ administracji publicznej w odpowiedzi na wezwanie argumentował, że kwestionowana przez Skarżącą uchwała nie naruszyła zasady niedziałania prawa wstecz, zasady przyzwoitej legislacji, zasady wprowadzania zmian podatkowych jedynie w stosunku do zobowiązań jakie powstaną w przyszłości przy zastosowaniu odpowiedniego okresu vacatio legis oraz należytego formułowania przepisów przejściowych. Podkreślił, że uchwała nie narusza zakazu dokonywania zmian w przepisach podatkowych w ciągu roku podatkowego, gdyż nie odnosi się ona do obciążeń podatkowych, które są wyliczane w skali roku (np. podatek dochodowy od osób fizycznych, czy podatek od nieruchomości). Opłata targowa jest podatkiem należnym za dzień, w którym kupiec prowadzi sprzedaż na targowisku, a więc zmiana takiego podatku w ciągu roku nie wpływa na wysokość zobowiązań podatkowych już powstałych (przed wejściem w życie przepisów uchwały) w trakcie bieżącego roku.

Skarżąca, wobec powyższego złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o uchylenie uchwały w całości. W skardze podniosła zarzuty już zawarte w wezwaniu do usunięcia naruszenia.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał stanowisko wyrażone w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia. Podniósł zarzut braku legitymacji czynnej po stronie skarżące, do występowania w sprawie, o czym przesądza, treść art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2009 r, sygn. akt III SA/Wa 1659/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę. Wskazując na art. 101 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym Sąd wywiódł, iż skarżącym może być każdy, a więc każda osoba fizyczna czy prawna, reprezentująca siebie lub grupę mieszkańców, która ma interes prawny lub której uprawnienie zostało naruszone. Pokreślił, że za podstawę ustalenia istnienia legitymacji do wniesienia skargi w oparciu o naruszenie interesu prawnego uznaje się sytuację, w której istnieje możliwość wykazania zindywidualizowanego i skonkretyzowanego interesu o charakterze osobistym, dotyczącego danej osoby w sposób bezpośredni, wynikającego ze ściśle określonej normy prawa materialnego, która została naruszona. Interes prawny zadaniem Sądu, to prawo wynikające z konkretnej normy prawnej, określającej ów interes faktyczny i stwarzającej prawną podstawę ochrony danego, konkretnego interesu faktycznego. Sąd I instancji wskazał, iż w postępowaniu administracyjnym interes prawny musi być wywodzony przede wszystkim z przepisów prawa materialnego, w postępowaniu sądowo - administracyjnym, może być on oparty także o przepisy prawa procesowego lub ustrojowego, powołując się przy tym na orzeczenia sądowe w tej materii.

Strona 1/4