W związku z powyższym, w ocenie Spółki przeniesienie kosztów w postaci opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu (bądź jej części), dodatkowej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, opłaty za wyłączenie gruntu z produkcji rolniczej, "renty planistycznej", opłaty adiacenckiej oraz podatku od nieruchomości nie podlega opodatkowaniu VAT, ponieważ nie stanowi wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, a jednocześnie nie jest elementem świadczenia kompleksowego i podstawy opodatkowania z tytułu zbycia nieruchomości.
Spółka odnosząc się do pytania drugiego wskazała, że w związku faktem, iż otrzymanie przez nią opłat dodatkowych poza ustaloną ceną nieruchomości nie stanowi wynagrodzenia za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, która mieściłaby się w zakresie pojęcia odpłatnej dostawy towarów, bądź odpłatnego świadczenia usług, zatem nie ma obowiązku dokumentowania otrzymywanych opłat fakturą VAT. W związku z tym nie ma obowiązku wystawiania rachunków, które - zgodnie z art. 87 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: "O.p.") wystawia się również w przypadku sprzedaży towarów lub wykonania usługi.
Reasumując w ocenie Skarżącej prawidłowe jest dokumentowanie przez nią dodatkowych opłat innym dokumentem księgowym, np. notą księgową.
Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia [...] czerwca 2012 r. uznał stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe. W uzasadnieniu podniósł, iż w zaistniałej sytuacji, gdy nabywca nieruchomości jest obciążany dodatkowo jedną, kilkoma bądź wszystkimi ww. opłatami, koszty te stanowią wraz z należnością za nieruchomość obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054; dalej jako: "ustawa o VAT" lub "u.p.t.u."), z tytułu dostawy nieruchomości (prawa wieczystego użytkowania gruntu).
W ocenie organu kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.) - dalej jako: "Dyrektywa 112". Wskazał, iż stosownie do art. 73 Dyrektywy 112, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia usługi. Zdaniem organu przepis art. 73 Dyrektywy 112 posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. w związku z czym mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te są równoważne.