Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Katarzyna Owsiak, Sędziowie sędzia WSA Piotr Dębkowski (sprawozdawca), sędzia WSA Aneta Trochim-Tuchorska, Protokolant sekretarz sądowy Cezary Ciwiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2021 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] października 2020 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2015 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz A. B. kwotę 17240 zł (słownie: siedemnaście tysięcy dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją z [...] października 2020r., wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm., dalej Op), Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. (dalej DIAS) utrzymał w mocy decyzję z [...] maja 2019 r. Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. (dalej NUS) określającą A.B. (dalej Strona, Skarżący) kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za okresy od maja do grudnia 2015 r.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy wskazał, że powodem dokonania weryfikacji i zmiany rozliczeń Strony było m. in. zakwestionowanie prawa do odliczenia z faktur wystawionych przez: A. (dalej A. ), B. (dalej B. ), PHU T. (dalej T. ), PW C. (dalej C. ) oraz A.K. . DIAS podkreślił, że faktury wystawione przez wspomniane podmioty nie dokumentowały rzeczywistych usług budowlanych, usług reklamowych oraz dostawy materiałów budowlanych, zatem Strona dokonując obniżenia podatku należnego o podatek naliczonych na podstawie tych dokumentów naruszyła art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a w zw. z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177,poz. 1054 ze zm., dalej Uptu).
DIAS podkreślił, że Skarżący, prowadzący firmę Zakład Usługowy T. , w kontrolowanym okresie zatrudniał średnio ok 40 osób i świadczył usługi budowlane. Strona na potrzeby tej działalności nabywała materiały budowlane w postaci tynków, styropianu, cementu, piasku, papy, betonu, cegły, bloczków i farb. Skarżący korzystał również z usług podwykonawców, a także miał nabywać usługi reklamowe.
DIAS wskazał, że jednym z dostawców materiałów budowlanych do Strony miała być firma A. , której właściciel ostatnią deklarację PIT-4R złożył za 2009 r., ostatnią informację PIT-11 za 2010 r., zaś w deklaracjach VAT-7 za maj i czerwiec 2015 r. wykazał wartość sprzedaży w kwotach znacznie niższych, niż wynikało to z faktur wystawionych na rzecz Skarżącego. Wobec M.K. została wydania decyzja z [...] czerwca 2018 r. określająca obowiązek zapłaty podatku na podstawie art. 108 ust. 1 Uptu, wynikającego m. in. ze wspomnianych faktur. Organ bezskutecznie próbował nawiązać kontakt z M.K. , który nie odbierał kierowanych doń wezwań i nie stawiał się w siedzibie organu podatkowego. DIAS nawiązał do zeznań P.P. , zatrudnionego u Strony na stanowisku kierownika budowy, zajmującego się również zamawianiem materiałów, który oświadczył, że nie kojarzy firmy A. i nic o niej nie słyszał. Strona nie sprawdzała wiarygodności M.K. , a mimo to płatności dokonywała gotówką. Sporne transakcje nie zostały udokumentowane zamówieniami, choćby mailowymi, ani inną formą umowy. Towar miał być zamawiany telefonicznie. Na podstawie analizy wartości zakupów w deklaracjach VAT-7 ustalono, że M.K. nie mógł nabyć towarów dostarczanych Stronie. DIAS podkreślił, że A. nie prowadziła działalności w zakresie hurtowej sprzedaży materiałów budowlanych, zatem materiały te byłyby droższe, niż u podmiotów zajmujących się wyłącznie ich dystrybucją. DIAS nawiązał do zeznań, złożonych w Prokuraturze 31 sierpnia 2018 r. przez M.K. , z których wynikało, że faktury kosztowe wystawiał w zamian za wynagrodzenie na prośbę różnych osób. Otrzymywał 10% wartości tych faktur w formie wpłat na konto lub gotówką. Wskazał, że faktury wystawione na rzecz Strony dokumentowały faktycznie sprzedane towary w około 20%, w pozostałym zakresie były to puste faktury. Zeznał również, że miał dostęp do tańszych materiałów, ponieważ kupował je bez faktury, po cenie netto. W ocenie DIAS, powyższe okoliczności świadczyły o tym, że Skarżący świadomie przyjmował fikcyjne faktury od A. .