Upadek blokady rachunku bankowego na podstawie art. 119zzc O.p. nie eliminuje z obrotu prawnego postanowienia przedłużającego termin blokady oraz nie powoduje jego wygaśnięcia. Upadek blokady rachunku bankowego, po wydaniu i doręczeniu ostatecznego postanowienia stanowiącego termin takiej blokady, nie wpływa na możliwość oceny legalności aktów administracyjnych orzekających blokadę.
2. Skarga na postanowienie przedłużające blokadę wniesiona po upadku blokady rachunku jest dopuszczalna, a postępowanie sądowo-administracyjne nie staje się bezprzedmiotowe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Katarzyna Owsiak, Sędziowie sędzia WSA Włodzimierz Gurba (sprawozdawca), sędzia WSA Radosław Teresiak, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 27 listopada 2019 r. sprawy ze skargi A. D. sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z dnia [...] września 2019 r. nr [...] w przedmiocie przedłużenia terminu blokady rachunku bankowego oddala skargę
Pismem z 8 października 2019 r. A. D. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: "Skarżąca", "Strona" lub "Spółka") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (dalej "Szef KAS" lub "Organ") z [...] września 2019 r. w przedmiocie przedłużenia terminu blokady rachunków bankowych.
Zaskarżone postanowienie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
1. Szef KAS, 29 lipca 2019 r., dokonał blokady rachunków bankowych podmiotu kwalifikowanego na okres 72 godzin. Wyjaśnił, że z posiadanych informacji wynikało, że Spółka będąc podmiotem kwalifikowanym, może wykorzystywać działalność banków do celów mających związek z wyłudzeniami skarbowymi, a blokada była konieczna, aby temu przeciwdziałać. W wyniku analizy ryzyka przeprowadzonej przez Szefa KAS ustalono, że istnieje uzasadnione przypuszczenie, że podmiot kwalifikowany nie prowadząc faktycznej działalności gospodarczej ujął w swoich rozliczeniach faktury VAT niedokumentujące rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, która to okoliczność ma wpływ na prawo Spółki do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, zgodnie z art. 86 ust. 1 oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.) - dalej "u.p.t.u." - oraz wystawił faktury VAT nie dokumentujące rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, w związku z czym obowiązany jest na podstawie art. 108 ust. 1 u.p.t.u. do zapłaty wykazanego w nich podatku VAT.
2. Postanowieniem z [...] sierpnia 2019 r., Szef KAS przedłużył termin blokady ww. rachunków bankowych na czas oznaczony nie dłuższy niż trzy miesiące, tj. do 31 października 2019 r., do kwoty 18.954.740 zł, z uwagi na fakt, iż zachodziła uzasadniona obawa, że podmiot kwalifikowany nie wykona istniejącego zobowiązania w podatku VAT przekraczającego równowartość 10.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok, w którym wydano ww. postanowienie.
3. Pismem z 26 sierpnia 2019 r. Skarżąca, złożyła zażalenie na powyższe postanowienie wnosząc o jego uchylenie. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie: art. 119zw § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) - dalej "O.p." - poprzez jego błędną interpretację i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, tj. przedłużenie blokady rachunków bankowych Spółki w okolicznościach, gdy takie działanie organu nie ma żadnego uzasadnienia faktycznego; art. 119zw § 2 pkt 4 w zw. z art. 119zzb § 4, art. 210 § 4 i art. 219 O.p., poprzez błędną interpretację tych przepisów i w konsekwencji ich niezastosowanie, tj. przedstawienie w treści zaskarżonego postanowienia wywodu, który nie stanowi "uzasadnienia" w rozumieniu przepisów O.p.; art. 122 O.p., poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji niewyjaśnienie okoliczności stanowiących podstawę rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym postanowieniu; art. 187 § 1 oraz art. 191 w zw. z art. 119zzb § 4 O.p., poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji niewyjaśnienie należycie okoliczności sprawy i podjęcie rozstrzygnięcia w oparciu o wybiórcze i nieadekwatne do stanu faktycznego "ustalenia" dotyczące działalności Spółki; art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u., poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji bezpodstawne zastosowanie wobec Spółki, tj. bezpodstawną odmowę odliczenia podatku VAT naliczonego; art. 108 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji bezpodstawne zastosowanie wobec Spółki, tj. żądanie zapłaty podatku VAT z faktur wystawionych przez spółkę, jako tzw. "pustych faktur", nie związanych z faktycznymi transakcjami; art. 121 w zw. z art. 119zzb § 4 O.p. poprzez jego niezastosowanie, tj. podejmowanie przez organ działań rażąco naruszających zasadę działania organów w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.