Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, sędzia WSA Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Grażyna Dmitruk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2017 r. sprawy ze skargi A. w W na interpretację indywidualną Burmistrza Miasta Z. z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę
A. w W. (dalej: Skarżąca, A.) złożyła wniosek do Burmistrza Miasta Z. o wydanie interpretacji indywidualnej.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca poinformował, iż w 2017 r. możliwe jest przejęcie przez A. [dalej A.] nieruchomości położonej na terenie miasta Z. W chwili obecnej wielkość nieruchomości i jej dokładne położenie nie może zostać ujawnione. Wiadomo, że znajdujące się na terenie nieruchomości budynki nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej.
A. wskazała, iż nie prowadzi żadnej działalności wytwórczej ani usługowej w należących do niej lokalach, a prowadzenie przez nią działalności gospodarczej polega na najmie, dzierżawie lokali lub gruntów oraz sprzedaży nieruchomości. Jednocześnie A. podkreśliła, iż co do nieruchomości, której przyjęcie do zasobów jest planowane w 2017r. nie przewiduje się wykorzystania tych nieruchomości do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej przez dłuższy czas. Wynika to z różnych przyczyn, m. in. ze względów proceduralnych (konieczności przeprowadzenia postępowania przetargowego na najem lub zbycie nieruchomości).
W związku z powyższym opisem Skarżąca zadała następujące pytanie:
1) czy A. jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz
2) jakie stawki podatku od nieruchomości są właściwe dla opodatkowania nieruchomości będących w posiadaniu A. czasowo niewykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej.
Zdaniem A. nie jest ona przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i wobec tego nieruchomości nie zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej podlegają według A. opodatkowaniu wg stawek właściwych dla gruntów pozostałych i budynków pozostałych.
A. we wniosku podkreśliła, iż Skarbowi Państwa, który jest reprezentowany przez A., przysługuje prawo własności lub inne prawa uzyskane z tytułu zbycia lub obciążenia prawem rzeczowym lub innym prawem mienia, o którym mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o Agencji Mienia Wojskowego. Zatem z ww. uregulowań wynika, iż gospodarowanie mieniem następuje w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, przy czym zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 w/w ustawy prowadzenie działalności gospodarczej jest realizowane w zakresie wynikającym z potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa. Taka sytuacja oznacza wprawdzie prowadzenie działalności gospodarczej w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, ale jest to działalność prowadzona w zakresie ograniczonym przepisami.
Zdaniem A. sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej nie przesądza o byciu przedsiębiorcą. Art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorcą jest ten podmiot, który prowadzi działalność gospodarczą we własnym imieniu. Taki zapis wyklucza możliwość uznania A. za przedsiębiorcę, ponieważ A. prowadzi działalność gospodarczą powierzoną przez Skarb Państwa, bo tylko w takim zakresie jest uprawniona do rozporządzania nim. Z kolei z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wynika, że działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. W ocenie Skarżącej kompleksowa analiza ww. przepisów prawa prowadzi do wniosku, że działalność gospodarcza prowadzona prze A., o której mowa w art.7 ust. 1 pkt. 7 w związku z ust .2 ustawy o Agencji Mienia Wojskowego, której treść określa art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, może być podejmowana wyłącznie w zakresie potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa. Zdaniem Wnioskodawcy wejście w życie ustawy z dnia 10 lipca 2015r. o Agencji Mienia Wojskowego przekonfigurowało dotychczasowe zasady gospodarowania mieniem Skarbu Państwa. Powyższe przekłada się na stosowanie innych kryteriów doboru kontrahentów, czy wykorzystania mienia.