Sprawa ze skargi na interpretację indywidualną Wójta Gminy . w przedmiocie podatku od nieruchomości
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (sprawozdawca), sędzia WSA Agnieszka Olesińska, Protokolant referent stażysta Grażyna Dmitruk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2017 r. sprawy ze skargi A. w W. na interpretację indywidualną Wójta Gminy . z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/6

Skarżąca A. w W., zwana dalej w niniejszym uzasadnieniu "A.", "A.", wnioskiem z 4 stycznia 2017 r., zwróciła się do tutejszego organu podatkowego o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie stosowania prawa podatkowego poprzez odpowiedź na następujące pytania:

1) czy A. działająca w imieniu Skarbu Państwa jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej,

2) jakie stawki podatku od nieruchomości są właściwe dla opodatkowania nieruchomości będących w posiadaniu A. czasowo niewykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej.

A. wyjaśniła, że jest posiadaczem wielu nieruchomości położonych na terenie gminy N., w tym kilku lokali użytkowych w budynku przy ul. [...]. W ogólnej liczbie lokali znajdujących się w tym budynku jest kilka lokali użytkowych, które od dłuższego czasu nie są wykorzystywane do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Podatek od nieruchomości jest opłacany wg stawek właściwych dla lokali mieszkalnych i gruntów pozostałych. W przypadku lokali użytkowych podatek za lokale wynajęte opłacają najemcy tych lokali wg stawek właściwych dla rodzaju prowadzonej działalności, zaś A. opłaca podatek za lokale niewynajęte wg najwyższej stawki przewidzianej dla lokali użytkowych. A. nie prowadzi żadnej działalności wytwórczej ani usługowej w należących do niej lokalach. Działalność gospodarcza prowadzona przez A. polega na najmie, dzierżawie lokali lub gruntów oraz sprzedaży nieruchomości.

Zdaniem A., nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, natomiast nieruchomości niezajęte na prowadzenie działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu, wg stawek właściwych dla gruntów pozostałych i budynków pozostałych. A. podniosła, że jest podmiotem powołanym do życia na podstawie ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz.U.2013 Nr 712 j.t.)zwana dalej "ustawa z dnia 30 maja 1996 roku o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego". Po połączeniu A. z A. funkcjonowanie A. jest uregulowane ustawą z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2015 r.,poz.1322 ze zm.).zwana dalej "ustawa o AMW ". A. jest agencją wykonawczą w myśl art. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 885 z późniejszymi zmianami) zwana dalej "ufp", a do jej zadań własnych - zgodnie z treścią art. 7 ustawy o AMW - należą czynności wymienione w przywołanym przepisie. Nadto, na podstawie ust. 2 powołanego wyżej artykułu, zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, 7, 9, 11 i 15, A. realizuje w zakresie wynikającym z potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa, przy czym - zgodnie z art. 6 ustawy - jest to działalność powierzona przez Skarb Państwa. Jednocześnie Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez A. przysługuje prawo własności lub inne prawa uzyskane z tytułu zbycia lub obciążenia prawem rzeczowym lub innym prawem mienia, o którym mowa w art. 1 pkt 2. W ocenie A., z ww. uregulowań prawa wynika, że gospodarowanie mieniem następuje w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, przy czym zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy o AMW prowadzenie działalności gospodarczej jest realizowane w zakresie wynikającym z potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa. Podatnik podkreślił przy tym, że liczba podmiotów realizujących tego rodzaju działania jest ograniczona do podmiotów podległych bądź nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej oraz wymienionych w art. 18 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 827 z późniejszymi zmianami). Według A. - taka sytuacja oznacza wprawdzie prowadzenie działalności gospodarczej w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, ale jest to działalność prowadzona w zakresie ograniczonym wymienionymi wyżej przepisami. Zdaniem A., sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej nie przesądza o byciu przedsiębiorcą. Skarżąca powołała się na art. 2 i art. 4 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz.1829 j.t. zwana dalej "ustawa o swobodzie działalności gospodarczej" ) Natomiast działalność gospodarcza prowadzona przez A., o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 7 w zw. z ust. 2 ustawy o AMW, której treść określa art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, może być podejmowana wyłącznie w zakresie potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa. Wnioskodawca podkreślił, iż wejście w życie ustawy o AMW przekonfigurowało dotychczasowe zasady gospodarowania mieniem Skarbu Państwa. Powyższe przekłada się na stosowanie innych kryteriów doboru kontrahentów, czy wykorzystania mienia. Zatem, brak przeznaczenia gospodarczego, czy też prowadzenia działalności gospodarczej w odniesieniu do niektórych składników mienia Skarbu Państwa, wyklucza opodatkowanie ich taką stawką podatku, jak dla mienia wykorzystanego dla celów gospodarczych. Nadto pojęcie "względy obronności i bezpieczeństwa państwa" nie mieści się w ustawowej definicji działalności gospodarczej w ujęciu art. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, ponieważ celem prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę nie jest osiągnięcie zysku jako takiego, a realizacja zadań związanych z obronnością i bezpieczeństwem państwa.

Strona 1/6