DIAS zwrócił ponadto uwagę, że zeznania Skarżącego również nie potwierdzają, że miały miejsce rzeczywiste dostawy materiałów budowlanych z P. Sp. z o.o. Z ich treści wynika bowiem, że nie miał on faktycznej wiedzy na temat okoliczności nawiązania współpracy z firmą P., funkcjonowania spółki w obrocie gospodarczym, danych przedstawiciela handlowego czy kierowców przywożących towar, jak również okoliczności związanych z dostawą towaru. Organ odwoławczy zauważył ponadto, że faktury wystawione przez P. Sp. z o.o. zawierają błędne dane nabywcy, gdyż na fakturach figuruje R.S.
W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy DIAS uznał za zasadny wniosek, że zakwestionowane transakcje pomiędzy P. Sp. z o.o. a Skarżącym, nie miały miejsca i dlatego podatek wykazany w poszczególnych fakturach VAT nie jest podatkiem należnym dla wystawcy. Faktury nieodzwierciedlające rzeczywistych zdarzeń gospodarczych nie mogą zaś stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego o zawarty w tych dokumentach podatek naliczony, stosownie do regulacji art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT.
Zdaniem organu odwoławczego, całokształt zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wskazuje, że faktury VAT wystawione przez P. Sp. z o.o. były "pustymi fakturami", tj. nie dokumentowały faktycznych zdarzeń gospodarczych. Skoro zaś faktury nie dokumentowały rzeczywistych dostaw, to oczywistym jest, że Skarżący miał wiedzę o niedokonaniu czynności, których dotyczą faktury.
DIAS argumentował ponadto, że nie mogło być również tak, że ktoś inny posłużył się danymi P. Sp. z o.o. i sprzedał towar Skarżącemu, bowiem w rejestrach i deklaracjach tej spółki widniały faktury wystawione dla Skarżącego.
Zdaniem DIAS, Skarżący świadomie i dobrowolnie wykorzystał w prowadzonej działalności faktury nieodzwierciedlające rzeczywistych transakcji w celu osiągnięcia korzyści polegającej na odliczeniu podatku naliczonego.
W takiej sytuacji, zdaniem organu, Skarżący nie może korzystać z ochrony wynikającej z "dobrej wiary".
DIAS podkreślił przy tym, że o świadomości Skarżącego, co do nadużycia prawa przez spółkę P. nie świadczą okoliczności takie jak brak sprawdzenia, czy spółka ma sklep, magazyny, brak negocjowania warunków dostawy czy zapłata gotówką, lecz fakt, że wystawione przez ten podmiot faktury nie dokumentowały rzeczywistych transakcji.
Odnosząc się do zarzutów odwołania dotyczących nieprawidłowości w prowadzeniu postępowania dowodowego DIAS podkreślił, że NUS nie opierał się na ustaleniach z postępowań prowadzonych wobec innych podmiotów występujących na wcześniejszym lub późniejszych etapach obrotu, jak również nie wskazywał na istnienie łańcucha dostaw, czy też "karuzeli" podatkowej. Wszelkie ustalenia w sprawie dotyczące nierzetelności zakwestionowanych faktur, oparto natomiast na materiale dowodowym dotyczącym bezpośredniego kontrahenta Skarżącego, tj. spółki P., z którego jednoznacznie wynika, że P. Sp. z o.o. wystawiała wyłącznie "puste faktury".