Odnosząc się do zakwestionowanych przez NUS faktur VAT wystawionych na rzecz Skarżącego przez P. Sp. z o.o., DIAS stwierdził, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym materiały pozyskane od Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w W., a także dokumentacja otrzymania z Prokuratury Okręgowej w C. zebrana w ramach toczącego się śledztwa w sprawie sygn. akt. [...], świadczą o tym, że faktury wystawione przez P. Sp. z o.o. nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych zaistniałych pomiędzy podmiotami określonymi na fakturach jako nabywca i sprzedawca.
Organ odwoławczy zauważył, że kontrahent Skarżącego w 2012 r. nie prowadził faktycznej działalności gospodarczej, a więc nie występował jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. P. Sp. z o.o. prowadziła działalność nielegalną, polegającą na wystawianiu i wprowadzaniu do obrotu "pustych faktur", co potwierdzają zeznania osób występujących w imieniu ww. spółki, tj. L.L. - wiceprezesa zarządu, R.B. - prezesa zarządu oraz osób uczestniczących w procederze wystawiania "pustych faktur" - M.H. i E.R.
Z zeznań ww. osób, bezspornie wynika, że w 2012 r. firma P. Sp. z o.o. nie prowadziła faktycznej działalności gospodarczej, lecz wyłącznie zajmowała się sprzedażą tzw. "pustych faktur", które nie dokumentowały zdarzeń gospodarczych i służyły generowaniu kosztów w firmach, które je nabywały. Zeznania te jednoznacznie świadczą o tym, że firma P. Sp. z o.o. w 2012 r. nie posiadała żadnego majątku ani siedziby, magazynów, towarów, nie zatrudniała również pracowników i nie prowadziła działalności gospodarczej. Do rachunków bankowych P. Sp. z o.o. miały dostęp osoby trzecie, faktycznie zarządzające procederem sprzedaży "pustych faktur".
W ocenie DIAS, zebrany materiał dowodowy świadczy o tym, że dostawy zakwestionowane przez organ pierwszej instancji nie miały miejsca, a dokumentacja poświadczająca rzekome transakcje jest nierzetelna i ma fikcyjny charakter. Faktury zakupu materiałów budowlanych nie odzwierciedlają zatem rzeczywistych transakcji, a ich jedynym celem było zwiększenie kwoty podatku naliczonego.
Organ odwoławczy wskazał również, że przedmiotowe wnioski potwierdza ponadto ostateczna decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W., wydana wobec P. Sp. z o.o. w zakresie rozliczenia podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2012 r. do grudnia 2012 r., w której zakwestionowano wszystkie transakcje zakupu oraz sprzedaży, w tym również z faktur VAT wystawionych na rzecz Skarżącego i określono kwoty podatku do zapłaty na podstawie art. 108 ustawy o VAT. Z treści tej decyzji, wynika, że P. Sp. z o.o. nie posiadała żadnego towaru handlowego (materiałów budowlanych) i nie mogła go sprzedać na rzecz Skarżącego. Z tego względu faktury sprzedaży przez nią wystawione nie dokumentowały dostaw w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ czynności dostawy w nich określone nie zostały dokonane.