Sąd podziela stanowisko wyrażone przez NSA w wyroku z 11 lutego 2014 r. (I FSK 390/13), w świetle którego ustalenie, że w danej sprawie miało miejsce wystawianie tzw. "pustych faktur" oznacza, że dobra wiara ze swej istoty nie może być uwzględniona. Nie sposób bowiem przyjąć, że podatnik odliczający podatek z takiej faktury nie jest świadomy swojego oszukańczego działania czy nadużycia prawa, skoro wystawieniu tego rodzaju faktury nie towarzyszy w ogóle żadna dostawa towaru lub świadczenie usług przez podmiot ją wystawiający, ani żaden inny (obrót istnieje tylko na fakturze), albo tego rodzaju transakcję nabywca świadomie realizuje z jednym podmiotem, a dokumentuje u innego podmiotu. Tylko w wypadku ustalenia, że w danej sprawie wystąpił rzeczywisty obrót towarami lub usługami, ale ten, który według faktury miał być świadczącym usługę lub dostarczającym towar okazał się być jedynie firmantem ukrywającym wobec nabywcy dane określające rzeczywistego podatnika (imię i nazwisko, nazwę albo firmę), dobra wiara ma znaczenie.
4.11. Skoro zakwestionowane w sprawie faktury były "pustymi fakturami" sensu strico to, jak zasadnie wskazał DIAS, nie było w takiej sytuacji potrzeby badania dochowania przez Skarżącego należytej staranności w relacjach z kontrahentem. Skoro Skarżący przyjął i rozliczył faktury mimo, że nie nabył na ich podstawie towaru, to przyjąć należy, że świadomie uczestniczył w oszustwie podatkowym. Nie ma tu znaczenia, okoliczność, że faktury te fizycznie przyjął pracownik Skarżącego (podwykonawca) pod jego nieobecność. To Skarżący ponosi odpowiedzialność za dobór swoich pracowników i zakres udzielonego im umocowania. To Skarżący rozliczając podatek z "pustych faktur" ponosi tego konsekwencje prawno-podatkowe. Podkreślić w tym miejscu jeszcze raz należy, że w sprawie niewątpliwe nie mieliśmy do czynienia z firmanctwem, co uzasadniałoby badanie tzw. dobrej wiary po stronie Skarżącego. Jak wynika z akt sprawy, nie mogło być bowiem tak, że jakieś inne osoby podszywały się pod przedstawicieli P. Sp. z o.o. i sprzedały Skarżącemu towar, skoro spółka ta uwzględniła w swoich ewidencjach i deklaracjach faktury wystawione dla Skarżącego.
4.12. Jedynie na marginesie należy wskazać, że nawet gdyby w sprawie zasadnym było badanie należytej staranności po stronie Skarżącego, to i tak trudno byłoby przysypiać Skarżącemu dochowanie takiej staranności w relacjach z P. Sp. z o.o. Jak wynika z zeznań samego Skarżącego, nawiązanie współpracy z P. Sp. z o.o. wyglądało w ten sposób, że na budowę przyjechał przedstawiciel firmy, który zostawił podwykonawcom Skarżącego ofertę materiałów budowlanych. Towar zamawiany był telefonicznie, przywożony przez kontrahenta. Kierowca z dostawą przywoził fakturę. Płatność była gotówkowa. Skarżący nie miał jakiejkolwiek wiedzy o kontrahencie i w żaden sposób go nie weryfikował. Zauważyć przy tym należy, że zakwestionowane faktury opiewały na kwotę netto ok. 70 tyś. zł i kwota ta stanowiła ponad 1/3 wartości wszystkich nabyć Skarżącego z kwietnia 2012 r. Wskazać też można, że faktury wystawione przez P. Sp. z o.o. zawierają błędne dane nabywcy, gdyż na fakturach figuruje R.S.
4.13. Mając powyższe na uwadze Sąd nie znalazł powodów do stwierdzenia, że w zaskarżonej decyzji naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, a w szczególności naruszenia przepisów zarzuconych przez Skarżącego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy.
4.14. Z tych względów, działając na podstawie art. 151 P.p.s.a., Sąd skargę oddalił.