Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Anna Zaorska (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Radosław Teresiak, sędzia WSA Aneta Trochim-Tuchorska, Protokolant starszy referent Magdalena Walkowiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2019 r. sprawy ze skargi R. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień 2012 r. oddala skargę
1.1. Zaskarżoną decyzją z [...] czerwca 2018 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. (dalej: "DIAS") uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. (dalej: "NUS") z [...] listopada 2017 r. określającą R.S. (dalej: "Skarżący") kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług za miesiąc kwiecień 2012 r. do przeniesienia na następny miesiąc w wysokości 46.034 zł i określił kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za ww. miesiąc do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w wysokości 46.847 zł.
1.2. Z akt sprawy wynika, że w trakcie przeprowadzonej kontroli podatkowej, a następnie postępowania podatkowego NUS uznał, że faktury wystawione przez P. Sp. z o.o. na sprzedaż materiałów budowlanych, nie odzwierciedlały rzeczywistych transakcji gospodarczych. W związku z powyższym, Skarżący nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w fakturach wystawionych przez P. Sp. z o.o., stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177. poz. 1054 ze zm., dalej: "ustawa o VAT").
Zdaniem NUS, skoro zakwestionowane faktury nie dokumentowały żadnych rzeczywistych transakcji w sensie materialnym, to w takiej sytuacji Skarżący nie mógł korzystać z domniemania "dobrej wiary".
Ponadto, na podstawie wyciągu bankowego z rachunku Skarżącego ustalono, że 6 kwietnia 2012 r. na rachunek Skarżącego wpłynęła zaliczka od T.L. W dowodach źródłowych nie stwierdzono faktury VAT, ani paragonu fiskalnego na kwotę zaliczki, jak również nie przedłożono dowodu potwierdzającego zwrot zaliczki. Powyższe uchybienie, w ocenie organu pierwszej instancji, skutkowało zaniżeniem podatku należnego.
Mając powyższe na uwadze NUS decyzją z [...] listopada 2017 r. określił Skarżącemu kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za kwiecień 2012 r. w kwocie 46.034 zł w miejsce zadeklarowanej nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w wysokości 63.419 zł.
1.3. Od powyższej decyzji Skarżący złożył odwołanie wnosząc o jej uchylenie w całości. Skarżący zarzucił decyzji NUS naruszenie przepisów postępowania, w tym art. 121, art. 122, art. 187 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 ze zm., dalej: "O.p."), a także naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 86 ust. 1, ust. 2 lit. a i art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE oraz art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.
1.4. Wskazaną na wstępie decyzją DIAS uchylił decyzję NUS w przedmiocie rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiąc kwiecień 2012 r. i w tym zakresie określił nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w wysokości 46.847 zł.
DIAS, stwierdził bowiem, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego brak było podstaw do zakwestionowania okoliczności zwrotu zaliczki przez Skarżącego na rzecz T.L. Okoliczność ta została potwierdzona przedłożonym przez Skarżącego dokumentem KW z 6 kwietnia 2012 r., wystawionym przez T.L. tytułem "zwrot zaliczki na prace w lokalu ul. [...]". W ocenie organu odwoławczego, NUS niezasadnie więc uznał, że doszło do zaniżenia podatku należnego w kwotę 186,99 zł i błędnie przyjął, że kwota zaliczki netto w wysokości 813 zł jest kwotą zwiększającą podatek należny.