Tak więc zakres mocy wiążącej (zakres związania) wskazanych przez Skarżącego prawomocnych orzeczeń, czyli określenie granic ich prawomocności materialnej w rozumieniu art. 365 § 1 kpc, będzie przedmiotem oceny, której winien dokonać organ podatkowy, ustalając stan faktyczny w sprawie rozliczeń Skarżącego w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2013r.
W ocenie Sądu, podnoszone przez Skarżącego kwestie, dotyczą ustaleń faktycznych, które jedynie pośrednio mogą dotyczyć sprawy postępowania w przedmiocie rozliczeń Skarżącego w zakresie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2013r. W tym miejscu należy także zauważyć, że wbrew twierdzeniom Skarżącego, zagadnienie wstępne nie powstaje w przypadku, gdy na rozpatrzenie i wydanie decyzji podatkowej mogą mieć wpływ ustalenia faktyczne dokonane przez wskazany w przepisie inny organ lub sąd.
Raz jeszcze podkreślić należy, że zależności rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego i rozpatrzenia sprawy administracyjnej (podatkowej) oraz relacji między nimi, nie można utożsamiać z wymogiem ukierunkowania tej ostatniej na określoną treść decyzji. Od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego "zależeć" powinno rozpatrzenie danej sprawy administracyjnej (podatkowej) w ogóle, nie zaś wydanie decyzji o określonej treści. Istota kwestii prejudycjalnej wyraża się w tym, że brak jej uprzedniego rozstrzygnięcia wyklucza każde, to jest zarówno pozytywne, jak i negatywne dla strony zakończenie postępowania (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 grudnia 2015r. II GSK 397/14 oraz wyrok z 16 kwietnia 2010r., I FSK 536/09, CBOSA).
Reasumując, wskazane przez Skarżącego okoliczności nie mogą być uznane za zagadnienie wstępne, od którego rozstrzygnięcia zależeć ma wynik postępowania podatkowego prowadzonego wobec Skarżącego.
Stwierdzić zatem należy, że w rozpoznanej sprawie nie występuje zagadnienie wstępne w rozumieniu art. 201 § 1 pkt 2 O.p. Brak zatem podstaw do obligatoryjnego zawieszenia postępowania na powyższej podstawie prawnej. Oznacza to, że zarzut naruszenia art. 201 § 1 pkt 2 O.p. nie jest zasadny. Tym samym za niezasadne należało uznać pozostałe zarzuty podniesione w skardze.
W związku z argumentacją zawartą w skardze wskazać należy, że w postępowaniu z wniosku strony o zawieszenie postępowania na podstawie art. 201 § 1 pkt 2 O.p. organ ma jedynie zbadać czy wskazana przez stronę okoliczność stanowi zagadnienie wstępne uzasadniające zawieszenie danego postępowania, co też w niniejszej sprawie organ uczynił. Wskazać należy, że organ wskazał powody nieuznania zasadności wniosku Skarżącego o zawieszenie przedmiotowego postępowania podatkowego. W uzasadnieniu postanowienia organ rozważył bowiem kwestię zagadnienia wstępnego, a następnie odniósł ją do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, podając motywy swojego rozstrzygnięcia.
Sąd rozpoznając niniejszą sprawę, nie stwierdził naruszeń prawa, które powodowałoby konieczność wyeliminowania zaskarżonego postanowienia z obrotu prawnego. Organ działał na podstawie przepisów prawa i w granicach prawa (art. 120 O.p.). Postępowanie z wniosku o zawieszenie postępowania podatkowego prowadzone było z poszanowaniem zasad postępowania podatkowego określonych przepisami Ordynacji podatkowej, w tym art. 121 i art. 122. Uzasadnienia postanowień wydanych w obu instancjach spełniają wymogi wynikające z powyższych przepisów. Organ podał podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz w sposób wystarczający przedstawił okoliczności i argumentację, które uzasadniały odmowne załatwienie wniosku Skarżącego. Organ nie miał przy tym obowiązku ustosunkowywania się do wszystkich argumentów podnoszonych przez Skarżącego.
W tym stanie rzeczy Sąd oddalił skargę w całości na podstawie art. 151 P.p.s.a.