Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz, Sędziowie sędzia WSA del. Marek Kraus (sprawozdawca), sędzia WSA Beata Sobocha, Protokolant referent stażysta Karol Kodym, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2013 r. sprawy ze skargi W. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2002 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...], 2) stwierdza, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz W. J. kwotę 16 691 zł (słownie: szesnaście tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
1. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. (dalej zwany: "DUKS") decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] ustalił W.J. (zwany dalej: "Skarżący") zryczałtowany podatek dochodowy od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów lub nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach za 2002 r. w wysokości 947.393 zł. W podstawie prawnej wskazano art. 20 ust. 3 i art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., zwana dalej: "u.p.d.o.f.").
Z uzasadnienia decyzji wynika, że dochody Skarżącego w 2002 r. wynosiły 2.056.449,54 zł i były wyższe o kwotę 106.524,44 zł od poniesionych w tym roku wydatków. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego DUKS stwierdził, że w okresie objętym kontrolą na rachunki bankowe Skarżącego wpłacona została łącznie kwota 1.669.152,36 zł, przy czym z dokonanych ustaleń nie wynikało źródło pochodzenia tych środków pieniężnych.
DUKS dodatkowo stwierdził, iż wyniku przeprowadzenia analizy możliwości powiązania dokonywanych wpłat z poszczególnymi wypłatami uznano, że wpłaty w wysokości 299.437 zł mogły pochodzić z wypłat mających miejsce w dniach poprzedzających wpłaty lub w dniach dokonywania wypłat.
Uwzględniając powyższe ustalenia wpłaty dokonane na rachunki bankowe Skarżącego zostały potraktowane jako dochód, w łącznej kwocie 1.669.152,36 zł. Kwotę tą pomniejszono o 299.437 zł (wpłaty, które mogły pochodzić z dokonanych wcześniej wypłat) oraz o kwotę 106.524,44 zł, stanowiącą nadwyżkę między dochodami ustalonymi w toku postępowania nad wykazanymi przez Skarżącego wydatkami.
Zdaniem DUKS, Skarżący nie przedstawił wiarygodnych dowodów stanowiących źródło finansowania przyrostu majątku w postaci wpłat gotówkowych na konta 1.263.190,92 zł. w wyniku czego stwierdzono, że wpłaty na rachunki w tej kwocie nie znajdują pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów. DUKS nie dał wiary wyjaśnieniom Skarżącego odnośnie źródeł pochodzenia powyższych środków finansowych m.in. że pochodzą ze sprzedaży monet, których wartość ocenił na ponad 500.000 zł oraz z obrotu dewizami.
Na podstawie dokonanych ustaleń DUKS uznał, że zebrany w aktach materiał dowodowy nie potwierdził, iż posiadane przez Skarżącego środki finansowe pochodziły ze źródeł już opodatkowanych lub zwolnionych z opodatkowania i ustalił Skarżącemu zobowiązanie podatkowe za 2002 r. w kwocie 947.393 zł.
2. Skarżący i jego pełnomocnik w odwołaniach z dnia 27 grudnia 2008 r. oraz 29 grudnia 2008 r. wskazali na naruszenie: przepisów prawa proceduralnego przez naruszenie art. 68 § 4, art. 121 § 1, art. 122, art.187, art. 191, art. 210 § 1 pkt 4 i art. 145 § 2 O.p. oraz naruszenie prawa materialnego przez niesłuszne zastosowanie art. 20 ust. 1 i ust. 3 u.p.d.o.f.
Uzasadniając odwołanie Skarżący wskazał, iż w toku postępowania DUKS nie ustalił wartości jego majątku zgromadzonego w 2002 r. i w latach poprzedzających badany okres. Zakwestionował też opinię biegłego z dnia 1 marca 2006 r., w której zsumowano wpłaty gotówkowe bez uwzględnienia wypłat z rachunku i podkreślił, że pomimo zawartego w opinii stwierdzenia dotyczącego braku możliwości określenia wartości środków finansowych znajdujących się w jego dyspozycji na koniec każdego roku kalendarzowego w latach 1998 - 2004, opinia ta stanowiła w sprawie podstawowy dokument. Skarżący postawił zarzut pominięcia jako dowód umowy o zarządzanie majątkiem, zawartej z matką - A.J. Podniósł, iż nie przesłuchano wskazanych świadków: A.J., O.G. i J.W.