Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Grażyna Nasierowska, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Protokolant Alicja Bogusz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2010 r. spraw ze skarg H. M. na decyzje Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...], nr [...], nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji wydanych w przedmiocie podatku akcyzowego oddala skargi.
Dwunastoma decyzjami z dnia [...] czerwca 2006 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. (dalej też "Dyrektor" albo "Organ podatkowy") określił H. M. (dalej "Skarżący"), prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "E.", zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za poszczególne miesiące 2001 r.
Dwunastoma decyzjami z dnia [...] sierpnia 2006 r. Dyrektor określił Skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za poszczególne miesiące 2002 r.
Dziewięcioma decyzjami z dnia [...] sierpnia 2006 r. Dyrektor określił Skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za poszczególne miesiące 2003 r.
W motywach powyższych decyzji Dyrektor wskazał, że Skarżący wprowadził do obrotu handlowego wyroby akcyzowe, które nie były przedmiotem zakupu - dokonywał sprzedaży oleju napędowego oraz benzyn w ilościach znacznie przewyższających wielkość zakupu (z uwzględnieniem remanentu początkowego) i jednocześnie nabywał inne produkty naftowe (poza paliwami), które nie zostały sprzedane, a przedsiębiorstwo Skarżącego nie znajdowało się w ich posiadaniu na koniec roku objętego badaniem. Zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy Skarżący nabył status podatnika w zakresie akcyzy - mieszając paliwa stał się producentem wyrobów akcyzowych w rozumieniu tego przepisu w odpowiednim brzmieniu z poszczególnych miesięcy lat 2001 - 2003. W rezultacie Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej uznał, że Skarżący wytwarzał paliwa w drodze mieszania, zaś działanie polegające na wykonywaniu czynności prowadzących do połączenia różnych produktów naftowych tj. komponentów i paliw, w wyniku czego powstaje paliwo o parametrach innych niż parametry wprowadzonych do tego procesu produktów składowych, nosi cechy produkcji. W związku z powyższym, w ocenie organu, Skarżący w okresie od stycznia 2001 do września 2003 r. był producentem sprzedawanych wyrobów naftowych podlegających opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, i na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 11 poz. 50 ze zm., dalej zwanej "ustawą.") ciążył na nim obowiązek podatkowy w akcyzie.
Powyższe decyzje, wskutek niewniesienia odwołań, stały się ostateczne.
Wnioskiem z 20 października 2008 r. Skarżący wystąpił o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa, upatrując podstawy wzruszenia rozstrzygnięć w ziszczeniu się przesłanki z art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej.
W uzasadnieniu wniosku Skarżący podniósł, iż mieszanie i przekwalifikowanie paliw, w wyniku którego powstały następnie zbywane produkty akcyzowe, stanowi działalności, której nie można w oparciu o art. 35 ust. 1 ustawy uznać za produkcję paliw silnikowych i wymierzać na podstawie tego przepisu podatku akcyzowego. Według Skarżącego za takim stanowiskiem przemawia samo brzmienie ustawy - art. 34 określającego przedmiot opodatkowania, tj. sprzedaż, eksport i import towarów, oraz art. 35 ust. 1 nakładającego obowiązek podatkowy na producenta oraz importera wyrobów akcyzowych. Na poparcie twierdzeń, iż mieszania i przekwalifikowania produktów naftowych nie można utożsamiać z produkcją, powołał orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego. W ocenie Skarżącego w niniejszych sprawach powinien być także zastosowany § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 119, poz. 1259 ze zm.), a także § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. o tym samym tytule (Dz. U. Nr 27, poz. 269 ze zm.). Przepisy te w przedmiotowych decyzjach zostały pominięte, co może stanowić uchybienie formy lub błędne podanie podstawy prawnej. Wspomniane przepisy, według Skarżącego, rozszerzające krąg podmiotów uznanych za podatników akcyzy, pozostawały w sprzeczności z Konstytucją. Skarżący uznał, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 6 marca 2002 r., sygn. akt P 7/00, ocenił przepis § 16 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 5 stycznia 1998 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 2, poz. 3 ze zm.) za niezgodny z art. 217 Konstytucji w części, w jakiej wymaga ona, by określanie podmiotu i związanego z nim przedmiotu opodatkowania następowało wyłącznie w drodze ustawowej. Z tych samych względów niekonstytucyjności nie powinny zostać zastosowane przepisy rozporządzeń z 2000 i 2002 r.