Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień 2006 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Nasierowska, Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Kleiber (spr.), Asesor WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Protokolant Ewa Rutkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2007 r. sprawy ze skargi C. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień 2006 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W. z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] 2) stwierdza, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz C. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 11549 zł (słownie: jedenaście tysięcy pięćset czterdzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6110 Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej
Uzasadnienie strona 1/7

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2007r., nr [...] Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego określił C. sp. z o.o. za wrzesień 2006r. kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w wysokości 1.485.144 zł oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za ten miesiąc w wysokości 434.897 zł. W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że Spółka w badanym okresie rozliczeniowym wykazała - jako jedyną sprzedaż - dzierżawę parkingu udokumentowaną fakturą VAT nr [...] z dnia 30 września 2006r. na kwotę netto 15.000 zł. z podatkiem VAT 3.300 zł. Zgodnie z informacją znajdującą się na fakturze, uregulowanie należności nastąpić miało do dnia 14 października 2006r., natomiast w świetle umowy zawartej w dniu 10 sierpnia 2006r. między Spółką, a Spółką A., termin płatności czynszu dzierżawnego przypadać miał na 7 dzień od daty dostarczenia faktury. Faktyczna płatność nastąpiła zaś w dniu 28 listopada 2006r. Powołując się na brzmienie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług /Dz. U. Nr 54 poz.535 ze zm./ Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego ustalił, że obowiązek podatkowy dla Spółki powstał w październiku 2006 r., a więc Spółka nie miała podstaw do rozliczenia go we wrześniu. Stanowisko to organ poparł brzmieniem art.87 ust.1 i 86 ust.19 ustawy o podatku od towarów i usług. Możliwość wykazania podatku do zwrotu przez podatnika zależy od wystąpienia w danym okresie rozliczeniowym nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z tytułu wykonania czynności opodatkowanych. Brak czynności wyklucza istnienie różnicy w podatku, a więc pozbawia podatnika prawa do jej zwrotu, a kwota podatku naliczonego winna zostać przeniesiona na następny okres rozliczeniowy. Ponieważ usługa dzierżawy była jedyną czynnością Spółki, Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego powiększył pierwotnie wykazaną przez Spółkę kwotę podatku do przeniesienia na następny miesiąc. Zgodnie zaś z art.109 ust.5 ustawy o podatku od towarów i usług ustalił Spółce dodatkowe zobowiązanie podatkowe.

Od powyższej decyzji Spółka złożyła odwołanie. Podniosła, że w zaskarżonej decyzji organ podatkowy błędnie zinterpretował art. 86 ust. 19 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż przepis ten wyraźnie wskazuje, że podatnik jest zobowiązany do przeniesienia kwoty podatku naliczonego tylko w przypadku, gdy podatnik w danym okresie rozliczeniowym nie wykonał czynności opodatkowanych. Zdaniem Spółki omawiany przepis nie wymaga, aby w danym okresie wykazany został podatek należny, a jedynie, aby wykonywane były czynności opodatkowane. Te zaś w przedmiotowej sprawie były wykonywane - podatnik we wrześniu 2006r. świadczył usługi wynajmu. Nie ma zatem podstaw do zastosowania art. 86 ust. 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto, skoro w objętym postępowaniem, okresie rozliczeniowym, nie wystąpił u Spółki obowiązek podatkowy, a posiadała jedynie prawo do wykazania podatku naliczonego, to tym samym należy przyjąć, że nie wystąpiła też różnica, o której mowa w art. 87 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego bezprawnie ustalił Spółce dodatkowe zobowiązanie podatkowe, gdyż nałożenie sankcji możliwe jest tylko wówczas, gdy taką sytuację przewidują przepisy. Zastosowanie zaś art. 109 ust. 5 możliwe jest jedynie w przypadku, gdy występuje nadwyżka podatku naliczonego nad należnym do zwrotu, tyle, że jest ona niższa od zadeklarowanej. W niniejszej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca - organ podatkowy nie określił kwoty zwrotu różnicy w wysokości niższej niż zadeklarowano. Spółka zarzuciła zaskarżonej decyzji, również to, iż pozostaje w rażącej sprzeczności z uregulowaniami prawa wspólnotowego i jego interpretacją wynikająca z orzeczeń ETS, z którego wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego zasadniczo nie może być ograniczone ani pod względem czasu, ani pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem żaden wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. W uzupełniającym piśmie Spółka dodała, iż pojawiający się w art. 86 ust. 19 ustawy o podatku od towarów i usług termin "wykonanie czynności opodatkowanych" nie został w tej ustawie zdefiniowany. Nie sposób jednak pominąć przepisu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, który w ust. 1 określa, co podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Czynności opodatkowane to w istocie czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i bliżej zdefiniowane w kolejnych przepisach. Prowadzi to do wniosku, że "wykonanie czynności opodatkowanych", do którego odwołuje się art. 86 ust. 19 ustawy o podatku od towarów i usług, to fizyczne wykonanie jednej z czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 tej ustawy. Spółka zauważyła też, że organ pierwszej instancji dokonując interpretacji art. 86 ust. 19 ustawy o podatku od towarów i usług uzupełnił normę prawną wynikającą z tego przepisu o elementy, które w żaden sposób nie mogą być z niego wyprowadzone. Norma odnosząca się do wykonywania czynności opodatkowanych została zastąpiona normą wymagającą wykazania w danym okresie rozliczeniowym podatku należnego. Zdaniem Spółki ustawodawca w żaden sposób nie uzależnił wystąpienia nadwyżki od wystąpienia podatku należnego, wskazując jedynie na sposób obliczenia nadwyżki jako różnicy pomiędzy "kwotą podatku naliczonego", a "kwotą podatku należnego". W myśl poprawnie dokonanej wykładni językowej omawianego artykułu, nic nie stoi na przeszkodzie, aby wykazać istnienie nadwyżki w sytuacji, gdy kwota podatku należnego wynosi zero. Nadwyżką jest bowiem każda dodatnia różnica pomiędzy kwotą podatku naliczonego oraz kwotą podatku należnego. Odnośnie dodatkowego zobowiązania Spółka podniosła, że przepis art. 109 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług stoi w sprzeczności z VI Dyrektywą, a obecnie Dyrektywą 2006/12/WE, które to akty nie przewidują w ramach wspólnego systemu podatku od wartości dodanej tego typu zobowiązania podatkowego. W konsekwencji, wobec sprzeczności ustawy o podatku od towarów i usług z postanowieniami dyrektyw wspólnotowych, w świetle art. 91 ust. 3 Konstytucji RP i art. 109 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług nie powinien być stosowany.

Strona 1/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6110 Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej