Sprawa ze skargi na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Bożena Dziełak (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Sędzia WSA Anna Wesołowska, Protokolant ref. staż. Agata Próchniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi P. S.A. z siedzibą w B. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. na rzecz P. S.A. z siedzibą w B. kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/11

Decyzją z [...] września 2006 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. (Dyrektor UKS) określił Skarżącej - P. S.A. w B., wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. Od decyzji tej Skarżąca nie wniosła odwołania, skutkiem czego stała się ona ostateczna w administracyjnym toku instancji.

Skarżąca złożyła wniosek z 28 grudnia 2009 r. o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją ostateczną oraz o jej uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy przez uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodów 2003 r. podatku od nieruchomości za ten rok, tj. zwiększenie kosztów o 257.401,40 zł. Skarżąca wyjaśniła, że decyzja ostateczna została wydana po skorygowaniu przez nią zeznania CIT-8 za 2003 r. o kwotę nadpłaty w podatku od nieruchomości, a przed rozstrzygnięciem wniosku o stwierdzenie tej nadpłaty. Burmistrz B. decyzją z [...] grudnia 2009 r. odmówił stwierdzenia nadpłaty. W rezultacie skorygowana kwota zapłaconego uprzednio podatku nie stała się nadpłatą i nie została uwzględniona w kosztach uzyskania przychodu za 2003 r. Zdaniem Skarżącej wystąpiła zatem przesłanka wznowienia postępowania z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Nową okolicznością faktyczną jest wydanie decyzji odmawiającej stwierdzenia nadpłaty. Natomiast fakt wydania tej decyzji [...] grudnia 2009 r. wskazuje, iż nadpłata nie istniała w momencie wydania decyzji przez Dyrektora UKS.

Postanowieniem z [...] stycznia 2010 r. Dyrektor UKS wznowił postępowanie kontrolne, a decyzją z [...] lutego 2010 r. odmówił uchylenia decyzji ostatecznej.

W ocenie Dyrektora UKS w sprawie nie zaistniały przesłanki z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Decyzja Burmistrza B. z [...] grudnia 2009 r., odmawiająca stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2003 r., nie stanowi dowodu w rozumieniu tego przepisu, a okoliczności faktyczne, które były podstawą jej wydania - nie mają przymiotu nowych. Wprawdzie istniały one w dniu wydania decyzji ostatecznej, ale były znane organowi kontroli skarbowej, ponieważ wynikały z materiału dowodowego stanowiącego podstawę wydania tej decyzji.

W odwołaniu od decyzji Dyrektora UKS Skarżąca wniosła o jej uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy. Zarzuciła naruszenie przepisów Ordynacji podatkowej, tj. art. 240 § 1 pkt 5 przez odmowę uchylenia decyzji ostatecznej i orzeczenia co do istoty sprawy; art. 247 § 1 pkt 3 przez brak stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora UKS; art. 120 przez błędną wykładnię art. 240 § 1 pkt 5 z powodu braku stwierdzenia istnienia w stanie faktycznym sprawy przesłanek określonych w tym przepisie; art. 121 § 1 przez nieuzasadnioną odmowę uchylenia decyzji Dyrektora UKS i orzeczenia co do istoty sprawy.

Decyzją z [...] maja 2010 r. Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej (GIKS) zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

Powołując się na orzecznictwo sądowe wyjaśnił, że postępowanie wznowieniowe nie może być wykorzystywane do pełnej merytorycznej kontroli decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym. Jest to bowiem odrębne postępowanie nadzwyczajne, którego granice są ściśle ograniczone konkretną podstawą prawną wskazaną w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej. Przepis ten odnosi się wyłącznie do kwalifikowanych wad procesowych i na jego podstawie nie można prowadzić rozważań materialnoprawnych.

Strona 1/11