Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu dochodu uzyskanego w 2011 r. z odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Waldemar Śledzik, Sędziowie sędzia del. SO Agnieszka Baran, sędzia WSA Jacek Kaute (sprawozdawca), Protokolant sekretarz sądowy Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2020 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu dochodu uzyskanego w 2011 r. z odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/15

Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego W. w W. (dalej Naczelnik US) decyzją z dnia [...] sierpnia 2017 r. określił A. S. (dalej Skarżąca, Strona) wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodu uzyskanego w 2011 r. z odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nr [...] położonego w W. przy ul. [...] w kwocie [...] zł.

Od powyższej decyzji Strona nie złożyła odwołania.

Pismem z dnia 28 marca 2019 r. (data prezentaty) pełnomocnik skarżącej złożył wniosek do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. (dalej Dyrektor IAS) o stwierdzenie nieważności decyzji na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 oraz art. 248 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm., dalej O.p.). Powyższej decyzji zarzucono naruszenie art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej u.p.d.o.f.) w związku z art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r., Nr 209, poz. 1316, dalej ustawa zmieniająca) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. poprzez uznanie, że Skarżąca nie miała prawa do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania przychodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na podstawie tzw. ulgi meldunkowej, gdyż nie złożyła w wyznaczonym terminie oświadczenia o spełnieniu warunków do zwolnienia we właściwym urzędzie skarbowym, co spowodowało, że odpłatne zbycie podlegało w całości opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dodatkowo w przypadku nieuwzględnienia powyższego zarzutu pełnomocnik skarżącej podniósł naruszenie art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22 ust. 6d u.p.d.o.f. w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej - w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r. - z uwagi na nieuwzględnienie w decyzji Naczelnika US kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości w wysokości jej wartości z dnia nabycia przez Stronę w drodze darowizny wynikającej z zeznania SD-2, co spowodowało określenie przez Naczelnika US braku kosztów uzyskania przychodów, tym samym podatek został wyliczony od całości przychodu uzyskanego przez Stronę, a nie od dochodu powyżej wartości majątku nabytego w drodze darowizny.

Dyrektor IAS w decyzji z dnia [...] maja 2019 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika US z dnia [...] sierpnia 2017 r. Organ w uzasadnieniu stwierdził, że Naczelnik US wydając zaskarżoną decyzję nie naruszył w rozstrzygnięciu w sposób rażący przepisów prawa podniesionych przez pełnomocnika skarżącej we wniosku z dnia 23 marca 2019 r. Dodatkowo w ocenie Dyrektora IAS w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła przesłanka określona w art. 247 § 1 pkt 3 O.p. uzasadniająca stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika US, jak również nie stwierdził zaistnienia pozostałych wad kwalifikowanych przedmiotowej decyzji, wymienionych w art. 247 § 1 O.p.

Strona 1/15