Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Radosław Teresiak, Sędziowie sędzia WSA Ewa Izabela Fiedorowicz (sprawozdawca), sędzia WSA Anna Zaorska, Protokolant referent stażysta Maria Góraj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2020 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty zaległości podatkowych 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...], 2) uchyla postanowienie [...] W. z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...]
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. (dalej Dyrektor IAS lub organ odwoławczy) decyzją z [...] czerwca 2019 r. utrzymał w mocy wydaną wobec J. K. (dalej jako strona lub skarżąca) decyzję z [...] lutego 2019 r. Naczelnika Urzędu Skarbowego W. (dalej: Naczelnik US lub organ pierwszej instancji) w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty zaległości podatkowej w podatku od spadku i darowizn w kwocie 63.143,95 zł wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 64.029,00 zł.
Organ odwoławczy ustalił i zważył, co następuje:
Wnioskiem z 29 czerwca 2018 r. skarżąca wystąpiła o udzielenie ulgi w postaci rozłożenia na raty powyższej zaległości podatkowej, wskazując, że nie jest w stanie uregulować tej zaległości ze względu na trudną sytuację rodzinną, problemy ze zdrowiem oraz niewielkie dochody.
W związku z tym, że podatek od spadków i darowizn w całości stanowi dochód jednostki samorządu terytorialnego, stosownie do art. 209 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa), Naczelnik US działając na podstawie art. 18 ust. 2 ustawy z 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (tekst jednolity Dz.U. z 2017r. Poz. 1453), zwrócił się do Prezydenta W. o zajęcie stanowiska w tej sprawie. Prezydent W. postanowieniem z 11 grudnia 2018 r. nie wyraził zgody na rozłożenie na raty zapłaty zaległości podatkowej w kwocie 63.143,95 zł, z odsetkami za zwłokę w wysokości 64.029,00 zł w podatku od spadków i darowizn.
Następnie Naczelnik US decyzją z [...] lutego 2019 r. odmówił rozłożenia na raty zaległości podatkowej w podatku od spadku i darowizn w kwocie 63.143,95 zł wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 64.029,00 zł, obliczonymi na dzień wpływu wniosku, tj. 29 czerwca 2018 r., wynikającej z decyzji Naczelnika US z [...] sierpnia 2008 r. nr [...], stwierdzając, że w sprawie nie zaistniały przesłanki ważnego interesu podatnika ani interesu publicznego.
W odwołaniu od powyższej decyzji, strona ponownie zwróciła się z prośbą o rozłożenie na raty w wysokości 100,00 zł miesięcznie zapłaty przedmiotowej zaległości podatkowej, powołując się na trudną sytuację finansową. Wskazała, że nieruchomość, z tytułu nabycia której powstała zaległość podatkowa, odziedziczyła po zmarłej matce. W nieruchomości tej rodzina strony zamieszkiwała od wielu pokoleń. W momencie składania do Urzędu Skarbowego postanowienia sądu o nabyciu spadku celem wyliczenia podatku, strona nie miała świadomości co do wady prawnej tej nieruchomości. Mianowicie, na podstawie udzielonych informacji przez Wydział Geodezji Urzędu W. strona miała wiedzę, że nieruchomość ta jest działką budowlaną, ponieważ znajduje się na niej dom. Informacja ta wpłynęła na wysokość wyceny nabytego spadku. Dopiero po kilku latach przy okazji starań o podział tej nieruchomości na dwie części okazało się, że nieruchomość nie może być określona jako budowlana, gdyż nie posiada dostępu do drogi publicznej. Potencjalny klient nie otrzymałby np. pozwolenia na budowę. Powyższe powoduje brak możliwości zbycia tej nieruchomości w celu uregulowania zaległości podatkowej. Skarżąca zakwestionowała stanowisko Naczelnika US wyrażone w zaskarżonej decyzji że wyrażenie zgody na rozłożenie na raty zaległości podatkowej byłoby niesprawiedliwe społecznie, jednocześnie podniosła, że "jest częścią społeczeństwa", od urodzenia żyje, mieszka i pracowała w W. i płaciła podatki, z których inni mogli korzystać. Wbrew twierdzeniom organu pierwszej instancji, nabyta w spadku nieruchomość nie przedstawia dużej wartości, na ten moment dom jest do kapitalnego remontu, a z powodu wady prawnej w postaci braku dostępu do drogi publicznej, wartość tej nieruchomości jest kilkukrotnie niższa. W tej sytuacji strona zmuszona by była do zbycia nieruchomości za wartość jedynie należnego podatku, pozbawiając się podstaw egzystencji, jakim jest dach nad głową.