Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Płusa (spr.), Asesor WSA Dariusz Turek, Protokolant Emilia Kasperowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2007 r. sprawy ze skargi V. S.A. z siedzibą w G. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia ... października 2006 r. nr... w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty we wpłatach na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej oddala skargę
Wnioskiem z dnia 16 sierpnia 2006 r. "V." S.A. z siedzibą w G. - Skarżąca w rozpatrywanej sprawie, zwróciła się do Dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej o stwierdzenie nadpłaty we wpłatach na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej (dalej także - "Instytut") za dwa pierwsze kwartały 2006 r. Jako podstawę swojego wniosku wskazała art. 19 ust. 9 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 132, poz. 1111, z późn. zm.) w związku z art. 72 i nast. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). W uzasadnieniu wniosku Skarżąca podniosła, iż ustanawiający obowiązek dokonywania powyższych wpłat - art. 19 ust. 5 ustawy o kinematografii jest sprzeczny z art. 6 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy nr 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (Dz. U. UE L 02.108.21 z dnia 24 kwietnia 2002 r.), powoływanej dalej jako "Dyrektywa o zezwoleniach" lub "Dyrektywa", oraz całym szeregiem norm zawartych w Konstytucji RP. Przepisowi temu Skarżąca zarzuciła ponadto niejasność, wewnętrzną i zewnętrzną sprzeczność z innymi przepisami. Uzasadniając powyższe zarzuty Skarżąca wskazała m.in., iż opłaty przewidziane w tym przepisie nie są dopuszczalne na gruncie Dyrektywy o zezwoleniach, o czym świadczy regulacja zawarta w pkt 20 tej Dyrektywy. Wynika z niej, że operator telewizji kablowej może występować w podwójnej roli, tj. przedsiębiorcy telekomunikacyjnego lub podmiotu wykonującego usługi nie objęte zakresem Dyrektywy. Skarżąca dodała, że tylko w przypadku tej ostatniej sfery aktywności operatorów dopuszczalne jest odstąpienie od unormowań Dyrektywy, co oznacza, że odstąpienie takie nie jest możliwe w zakresie działalności telekomunikacyjnej, do której zaliczyć należy usługi przekazywania sygnałów telewizyjnych. Tymczasem Załącznik do Dyrektywy nie przewiduje możliwości nakładania na operatorów telewizji kablowej, działających jako przedsiębiorcy telekomunikacyjni, opłat związanych ze wspieraniem produkcji filmowej. Skoro więc ustawa o kinematografii nakłada na tych przedsiębiorców obowiązek sprzeczny z Dyrektywą, nie powinna być przez organ administracji stosowana. W takiej bowiem sytuacji Dyrektywa ta znajduje pierwszeństwo zastosowania przed ustawą o kinematografii, na podstawie art. 91 ust. 3 Konstytucji.
Skarżąca zarzuciła także, iż obowiązek dokonywania wpłat na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej narusza art. 2 Konstytucji w zakresie wynikającej z tego przepisu zasady sprawiedliwości społecznej. Podniosła mianowicie, że nie istnieją żadne obiektywne przyczyny uzasadniające ponoszenie przez abonentów telewizji kablowej ciężaru dotowania branży filmowej, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie jest to wartość wprost chroniona przepisami Konstytucji. Poza tym, wprowadzenie przez ustawodawcę nowej daniny publicznej, której operatorzy telewizji kablowej w żaden sposób nie mogli przewidzieć narusza zasady bezpieczeństwa prawnego oraz ochrony praw nabytych.