W dniu 8 grudnia 2005r NSA uchylił wyrok do ponownego rozpoznania W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 lutego 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jerzy Płusa, Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (spr.), asesor WSA Alojzy Skrodzki, Protokolant Grzegorz Potiopa, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2005 r. sprawy ze skargi Z. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] lipca 2004 r. Nr [...] w przedmiocie określenia - po wznowieniu postępowania - zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące maj, czerwiec i lipiec 2002r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz strony skarżącej kwotę w wysokości [...] zł. ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, decyzją z dnia [...] kwietnia 2004r. nr [...] uchylił decyzję Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] grudnia 2002r. nr [...] w części dotyczącej miesiąca maja, czerwca i lipca 2002r. i określił skarżącej za ten okres zobowiązanie w podatku VAT w innej niż wynikająca z uchylonej decyzji wysokości. W uzasadnieniu wskazał, iż zgodnie z art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.; dalej ord. pod.) w rozpatrywanej sprawie istniały podstawy do wznowienie postępowania - wyszły bowiem na jaw okoliczności istniejące w chwili wydawania decyzji z dnia [...] grudnia 2002r. a nieznane organowi. Okoliczności te ujawniono w trakcie kontroli przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej w Przedsiębiorstwie [...] "K " [...]. Przeprowadzona kontrola ujawniła, że faktury wystawione przez tą firmę nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Firma ta nie była podatnikiem podatku od towarów i usług w świetle art. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 11, póz. 50 ze zm.; dalej ustawa o VAT), a wystawiane przez nią faktury z wykazanym w nich podatkiem, jako nie dokumentujące rzeczywistej sprzedaży, nie mogły być podstawą do obniżania podatku należnego. Odliczanie podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących sprzedaż, która nie została dokonana, stanowiło naruszenie przepisów § 48 ust.4 pkt.5 lit a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr.27 póz 268 z późn. zm.; dalej rozporządzenie MF). Ponadto w wydanej decyzji organ odmówił skarżącej prawa do odliczenia podatku wynikającego z faktur zakupu oleju napędowego od firmy "P " [...], która była podmiotem nieuprawnionym do wystawiania faktur VAT. Faktury ten nie mogły być zgodnie z § 48 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia MF podstawą do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z nich wynikający.
We wniesionym odwołaniu skarżąca nie zgodziła się ze stanowiskiem organu I instancji i stwierdziła, że była w posiadaniu zarówno oryginałów faktur, dowodów ich zapłaty, oraz oświadczenia sprzedawcy o fakcie, że był płatnikiem podatku VAT. Zgłaszała te okoliczności organowi pierwszej instancji, jako dowód na to, że przeprowadzając transakcję dokonała wszelkiej staranności wymaganej przy zawieraniu i realizacji tego typu umów. W związku z tym, nie mogła odpowiadać materialnie za czyny osób trzecich, w tym fakt, że sprzedawcy nie prowadzą w sposób prawidłowy księgowości i na działania, na które nie miała żadnego wpływu. Na potwierdzenie powyższego przytoczyła orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 kwietnia 2004r. (sygn. akt [...]) w którym orzeczono, że art. 32a ustawy o VAT jak i § 48 ust. 4 rozporządzenia MF są niekonstytucyjne, bowiem naruszają zasadę prymatu ustawy wobec aktów niższego rzędu. Jej zdaniem z akt sprawy wynikało niezbicie, że dysponowała informacjami przedstawionymi przez wystawcę faktur VAT, które w żaden sposób nie pozwalały jej kwestionować uczciwość kontrahenta, a w szczególności, iż jest on osobą uprawnioną do wystawiania faktur VAT, stanowiących dla podatnika podstawę do odliczenia podatku.