Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Kultury I Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w opłatach na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Krystyna Kleiber, Sędziowie Sędzia WSA Jakub Pinkowski (spr.), Sędzia WSA Jerzy Płusa, Protokolant Emilia Kasperowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2007 r. sprawy ze skargi A. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Kultury I Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] października 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w opłatach na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/13

Wnioskiem z dnia 9 maja 2006 r. "A." Sp. z o.o., (aktualnie "A." Sp. z o.o.) dalej zwana Skarżąca, zwróciła się do Dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej o stwierdzenie nadpłaty z tytułu wpłaty dokonanej w dniu 2 maja 2006 r. w wysokości [...] zł na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej (dalej - "PISF"). Jako podstawę swojego wniosku wskazała art. 75 §1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm., dalej Op) w zw. z art. 19 ust. 9 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 132, poz. 1111, z późn. zm.). W uzasadnieniu wniosku Skarżąca podniosła, iż art. 19 ust. 5 ustawy o kinematografii ustanawiający obowiązek dokonywania powyższych wpłat jest sprzeczny z art. 6 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy nr 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (Dz. U. UE L 02.108.21 z dnia 24 kwietnia 2002 r.), powoływanej dalej jako "Dyrektywa o zezwoleniach" lub "Dyrektywa", oraz całym szeregiem norm zawartych w Konstytucji RP. Uzasadniając powyższe zarzuty Skarżąca wskazała m.in., iż opłaty przewidziane w tym przepisie nie są dopuszczalne na gruncie Dyrektywy o zezwoleniach, o czym świadczy regulacja zawarta w pkt 20 tej Dyrektywy. Wynika z niej, że operator telewizji kablowej może występować w podwójnej roli, tj. przedsiębiorcy telekomunikacyjnego lub podmiotu wykonującego usługi nie objęte zakresem Dyrektywy. Skarżąca dodała, że tylko w przypadku tej ostatniej sfery aktywności operatorów dopuszczalne jest odstąpienie od unormowań Dyrektywy, co oznacza, że odstąpienie takie nie jest możliwe w zakresie działalności telekomunikacyjnej, do której zaliczyć należy usługi przekazywania sygnałów telewizyjnych. Tymczasem Załącznik do Dyrektywy nie przewiduje możliwości nakładania na operatorów telewizji kablowej, działających jako przedsiębiorcy telekomunikacyjni, opłat związanych ze wspieraniem produkcji filmowej. Skoro więc ustawa o kinematografii nakłada na tych przedsiębiorców obowiązek sprzeczny z Dyrektywą, nie powinna być przez organ administracji stosowana. W takiej bowiem sytuacji Dyrektywa ta znajduje pierwszeństwo zastosowania przed ustawą o kinematografii, na podstawie art. 91 ust. 3 Konstytucji.

Skarżąca zarzuciła także, iż obowiązek dokonywania wpłat na rzecz PISF narusza art. 2 Konstytucji w zakresie wynikającej z tego przepisu zasady pewności prawa w zakresie danin publicznych oraz zasady bezpieczeństwa prawnego a także ochrony praw nabytych.

Skarżąca zarzuciła również naruszenie art. 20, art. 22 i art. 31 ust. 3 Konstytucji, w zakresie zasady wolności działalności gospodarczej, dopuszczalności jej ograniczenia tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny oraz zasady proporcjonalności.

W dniu [...] maja 2006 r. Dyrektor PISF podjął rozstrzygnięcie, które zatytułował jako "Stanowisko Dyrektora Instytutu" i w którym stwierdził, iż "wszelkie wpłaty dokonywane przez Skarżącą są w obowiązującym stanie prawnym należne Instytutowi i dla Skarżącej, obowiązkowe.

Strona 1/13