Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko (sprawozdawca), Asesor WSA Maciej Kurasz, Protokolant Anna Kurdej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2008 r. spraw ze skarg M. P. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr: [...], [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji oddala skargi
Wnioskami z dnia 6 września i 25 października 2007r. M. P. (Skarżąca w niniejszych sprawach), wystąpiła do Dyrektora Izby Skarbowej w W. o stwierdzenie nieważności ("unieważnienie") decyzji ostatecznych Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] sierpnia 2007r. i [...] października 2007r. wraz z poprzedzającymi je decyzjami Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W., którymi to decyzjami umorzono - jako bezprzedmiotowe - postępowania podatkowe w sprawie umorzenia należnego podatku od darowizny.
Motywując swoje wnioski Skarżąca, w oparciu o przesłankę wymienioną w art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej powoływanej jako "Ordynacja podatkowa"), podniosła, że w sytuacji, gdy obowiązek zapłaty podatku wynikał z zawartej z bankiem (jako darczyńcą) umowy, i zapłata ta warunkowała uruchomienie kolejnych kwot darowizny, zapłaty takiej nie można traktować jako dobrowolnej. Nie powinna ona zatem skutkować umorzeniem postępowania o udzielenie ulgi w postaci umorzenia podatku.
Skarżąca zwróciła ponadto uwagę na fakt, iż gminny organ podatkowy zgodził się na umorzenie podatku. W jej ocenie za umorzeniem podatku przemawia ważny interes podatnika oraz ważny interes publiczny, jakim jest zdrowie córki Skarżącej na rzecz której realizowane są kolejne transze darowizn.
Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzjami z dnia [...] października i [...] listopada 2007r. odmówił stwierdzenia nieważności wspomnianych wyżej decyzji ostatecznych. W uzasadnieniach, odwołując się do definicji zaległości podatkowej, zauważył, że na dzień złożenia wniosków o umorzenie zaległości te nie istniały (wnioski złożono przed terminem płatności), stąd też brak było podstaw do wszczęcia i prowadzenia postępowań w sprawach umorzenia zaległości podatkowych. Zaległości te nie istniały także z tego względu że Skarżąca uiściła dobrowolnie należny podatek przed upływem terminu płatności.
Skoro zatem w niniejszych sprawach zarówno w momencie złożenia wniosków, jak i w dniu wydania decyzji zaległość podatkowa nie istniała, organ podatkowy nie naruszył rażąco prawa umarzając postępowania jako bezprzedmiotowe. Na poparcie swojego stanowiska Dyrektor Izby Skarbowej w W. przywołał orzeczenie NSA.
W odwołaniach od decyzji organu pierwszej instancji Skarżąca ponowiła zasadniczo argumentację zawartą we wnioskach o stwierdzenie nieważności decyzji. Dodatkowo zwróciła uwagę na charakter otrzymanych darowizn. Jest to mianowicie jedna darowizna, której wykonanie rozłożono na raty. Podatek ustalany od każdej z dziewięciu transz jest zatem spłatą częściową zobowiązania podatkowego, co w efekcie uniemożliwia uznanie zapłaty podatku od poszczególnej transzy za wygaśnięcie zobowiązania. Zobowiązanie to wygaśnie bowiem dopiero w momencie dobrowolnej zapłaty ostatniej z rat.