Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Grażyna Nasierowska, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (sprawozdawca) Sędzia WSA Jarosław Trelka, Protokolant Alicja Bogusz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2010 r. sprawy ze skargi G. S.A. z siedzibą w L. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji wydanej w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2002 r. oddala skargę.
G. S.A. (dalej "Spółka") zwróciła się [...] grudnia 2008r. do Dyrektora Izby Skarbowej w [...] (dalej "DIS") o stwierdzenie nieważności, w trybie art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej "O.p.") decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w [...] (dalej "DUKS") z [...] grudnia 2003r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2002r., z uwagi na rażące naruszenie art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm., dalej "ustawa o VAT").
Za rażące naruszenie prawa Spółka uznała sposób zastosowania przez DUKS art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT: 1) nie zbadanie czy podatnik w sposób prawidłowy zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki dotyczące usługi zarządczej przy jednoczesnym zakwestionowaniu prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie tej usługi; 2) bezkrytycznie zaakceptowanie ustaleń innego postępowania w zakresie podatku dochodowego, bez ich weryfikacji, gdy Spółka zaskarżyła decyzję dotyczącą podatku dochodowego; 3) brak własnych ustaleń o możliwości zaliczenia wydatków w koszty uzyskania przychodów, na mocy art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm., dalej "u.p.d.p.").
Spółka wskazała, że decyzja podatkowa nie jest prawem powszechnie obowiązującym i nie może być podstawą do wydania innej decyzji. DUKS nie dokonał samodzielnej wykładni art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, powtarzając argumentację innej decyzji podatkowej, która nie była ostateczna (jej ustalenia nie były ostateczne) i w każdej chwili mogła być uchylona. Podjął działania niezgodne z ekonomiką oraz naraził podatnika na stratę w postaci braku zwrotu podatku naliczonego i kosztu dodatkowego zobowiązania podatkowego. Argumentacja decyzji dotyczącej VAT w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest kopią argumentacji zawartej w decyzji dotyczącej podatku dochodowego, co rażąco narusza art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, jest też niezgodne z art. 120 O.p. oraz art. 2 i art. 7 Konstytucji RP. W sprawie nie zachodzi przesłanka odmowy stwierdzenia nieważności na podstawie art. 247 § 2 O.p., gdyż decyzja określała zwrot VAT, a nie zobowiązanie podatkowe. Art. 70 O.p. nie miał więc zastosowania. Możliwe było wydanie nowej decyzji określającej prawidłową wysokość zwrotu podatku.
Wniosek Spółki przekazano, według właściwości, Generalnemu Inspektorowi Kontroli Skarbowej (dalej "GIKS").
GIKS decyzją z [...][ marca 2009r. odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji DUKS. W uzasadnieniu, po odwołaniu się do zasady trwałości decyzji ostatecznych, wynikającej z art. 128 O.p., GIKS wskazał iż nie doszło do rażącego naruszenia prawa, a zarzut niedokonania samodzielnych ustaleń przez DUKS w decyzji dotyczącej VAT jest niezasadny. Sporną decyzję wydano po przeprowadzeniu odrębnego postępowania kontrolnego w zakresie VAT, a DUKS przeprowadził i dopuścił w toku postępowania kontrolnego dowód z dokumentów: protokołu z kontroli z [...] czerwca 2003r., decyzji DUKS z [...] września 2003r. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (postanowienie z [...] listopada 2003r.). Badano również ewidencję zakupu i sprzedaży prowadzoną do celów VAT. Skorzystanie z materiałów innego postępowania nie oznacza braku samodzielnej oceny faktycznej i prawnej sprawy, na gruncie VAT. Przepisy obowiązujące nie wyłączają dopuszczenia jako dowodu decyzji nieostatecznych, zatem skorzystanie z tej możliwości nie może być uznane za naruszające, i to w sposób rażący, normy prawne.