Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, Sędziowie Sędzia WSA Marek Krawczak, Sędzia WSA Anna Wesołowska (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Iwona Choińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi M. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji określającej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. oddala skargę
Skarżący, Pan M.D., wnioskiem z 27 września 2011 r. zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej w W. (DIS) o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji DIS z [...] marca 2009 r. i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji określającej Spółce pod firmą L. Sp. z o.o. (Spółka) zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r.
DIS decyzją z [...] listopada 2011 r., wydaną na podstawie art. 249 O.p. odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności powyższej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu wskazał, że z treści art. 133 § 1 O.p. wynika, że dla przyjęcia, iż dany podmiot jest stroną postępowania podatkowego nie wystarcza wykazanie, że jest on jednym z podmiotów prawa podatkowego (podatnik, płatnik, inkasent lub ich następca prawny, a także osoby trzecie w rozumieniu art. 110-117a), lecz niezbędne jest spełnienie drugiego kryterium, tj. posiadanie interesu prawnego, przy czym musi to być własny interes prawny danego podmiotu, l oparty na konkretnej normie prawa materialnego, z której płyną dla danego podmiotu indywidualne prawa lub obowiązki wymagające do ich konkretyzacji wydania decyzji. Chodzi tu przy tym o bezpośredni związek między sytuacją prawną tego podmiotu, a normą prawa materialnego. W postępowaniu podatkowym interes prawny odzwierciedla się w możliwości skonkretyzowania wobec danego podmiotu wynikającego z obowiązku podatkowego zobowiązania podatkowego lub przyznania określonych uprawnień (ulg) związanych z tym zobowiązaniem. Tylko te podmioty, wobec których możliwa jest taka konkretyzacja (w postępowaniu podatkowym), nabywają status strony i związane z tym uprawnienia o charakterze procesowym. Stroną zatem jest tylko ten podmiot, którego własny interes prawny (obowiązek lub uprawnienie) podlega konkretyzacji w postępowaniu podatkowym (por. wyrok WSA z dn. 30.06.2008r., sygn. akt III SA/Wa 517/08, wyrok NSA z dn. 15.02.2006r. sygn. akt II FSK 336/05).
Decyzja, o której stwierdzenie nieważności wystąpił Skarżący nie określa jego zobowiązania podatkowego, lecz zobowiązanie podatkowe Spółki a zatem to wobec tego podmiotu nastąpiło skonkretyzowanie zobowiązania podatkowego w postępowaniu wymiarowym, którego stroną była Spółka, a nie Skarżący.
DIS wskazał również, że jak wynika z aktualnego odpisu z KRSu, Skarżący nie jest osobą wchodzącą w skład zarządu Spółki a tym samym nie może jej reprezentować.
DIS nie podzielił również poglądu Skarżącego, że uzyskał on status strony w postępowaniach podatkowych prowadzonych wobec Spółki z chwilą wszczęcia w stosunku do niego postępowania w sprawie odpowiedzialności członka zarządu za zobowiązania podatkowe Spółki. W ocenie DIS Skarżący posiada interes faktyczny w rozstrzygnięciu powyższych spraw, a nie interes prawny, a tylko ten ostatni czyniłby zeń stronę postępowania podatkowego