Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Beata Sobocha, Sędziowie sędzia del. SO Agnieszka Baran (sprawozdawca), sędzia WSA Maciej Kurasz, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 lutego 2021 r. sprawy ze skargi A. T. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie określenie wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych oddala skargę
Przedmiotem skargi złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez A.T. (dalej: "skarżąca") jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z [...] maja 2020 r. utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] listopada 2019 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy:
Naczelnik Urzędu Skarbowego w P., w wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego, decyzją z [...] lipca 2017 r., określił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych od przychodu uzyskanego w 2011 r. z odpłatnego zbycia nieruchomości, stanowiącej udział 1/2 części w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego nr [...] położonym w W. przy [...] nr [...], według aktu notarialnego z dnia [...] stycznia 2011 r., w kwocie 30.400,00 zł. Decyzja została doręczona stronie w dniu 28 lipca 2017 r. i nie wniesiono od niej odwołania.
Pełnomocnik skarżącej, pismem z 19 września 2019 r., wystąpił do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej (dalej jako: "DIAS") o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z [...] lipca 2017 roku. Jako podstawę prawną żądania wskazał art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm., dalej: "ordynacja podatkowa"). W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik stwierdził, że ww. decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 21 ust. 1 pkt 126 i art. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej: "ustawa o PIT") w związku z art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r., Nr 209, poz. 1316 ze zm., dalej: "ustawa zmieniająca"), a także przepisów postępowania tj., art. 187, art. 191 w związku z art. 120, art. 121 i art. 122 ordynacji podatkowej, a także w związku z art. 180 § 1 ordynacji podatkowej i art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 ordynacji podatkowej. W ocenie pełnomocnika skarżącej, Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. nie przeprowadził koniecznych ustaleń odnosząc się do oceny spełnienia przesłanki formalnoprawnej warunkującej możliwość skorzystania z ulgi meldunkowej. W aktach sprawy znajduje się bowiem oświadczenie skarżącej z [...] kwietnia 2012 r. o spełnieniu warunków do zastosowania zwolnienia podatkowego. Z dokumentu tego wynika, że został złożony do urzędu skarbowego w dniu 24 maja 2017 r., jednakże nie dokonując jakichkolwiek ustaleń w zakresie tego, kiedy dokument ten został przedłożony organowi podatkowemu, w jakim działo się to trybie, organ pierwszej instancji uznał, że oświadczenie nie zostało złożone.