Tylko bowiem w przypadku, gdy zarówno wystąpienie przesłanek z art. 33, jak i przesłanek z art. 59 u.p.e.a. uzasadnia umorzenie danego postępowania egzekucyjnego, a zatem prowadzi do tego samego skutku, konieczne jest wskazanie, w którym z tych trybów (art. 34 § 4, czy też 59 § 3 u.p.e.a.) postępowanie egzekucyjne należy umorzyć. Jeżeli postępowanie egzekucyjne zostanie umorzone jako skutek uznania zarzutów za zasadne, istotnie bezprzedmiotowe stanie się wydanie postanowienia o umorzeniu tego postępowania na podstawie art. 59 § 3 u.p.e.a. Jeżeli jednak zobowiązany, tak jak to uczyniła Skarżąca, oprócz zarzutów złożył odrębny wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego, wydanie postanowienia uznającego zarzuty za niezasadne nie może być uznane za rozstrzygnięcie dotyczące zasadności tegoż odrębnego wniosku.
Innymi słowy, zbędne jest jedynie wydawanie postanowienia o odmowie umorzenia postępowania egzekucyjnego w sprawie wszczętej wniesieniem przez zobowiązanego zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji, jeżeli zarzuty te uznane zostały za niezasadne. Natomiast "samodzielny" wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego, nawet złożony w tym samym czasie co zarzuty, powinien zostać rozpoznany.
Sąd zauważa, że kolizja trybów umorzenia postępowania egzekucyjnego może wystąpić nie tylko w przypadku, gdy zobowiązany powoła się na takie same przesłanki lub uzasadniające je okoliczności. Jako zarzut zobowiązany może wskazać np. zarzut niedoręczenia upomnienia, a jednocześnie wnieść o umorzenie postępowania egzekucyjnego z uwagi na przedawnienie dochodzonego zobowiązania.
W art. 59 § 3 u.p.e.a. ustawodawca rozstrzygnął kolizję, jaka może powstać na skutek konieczności wydania w różnych trybach jednakowej treści rozstrzygnięć o losie postępowania egzekucyjnego, nie zaś wyłączył możliwość złożenia przez zobowiązanego wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego w sytuacji, gdy zobowiązany złożył zarzuty w sprawie egzekucji. Tożsamość argumentacji zobowiązanego nie ma przy tym żadnego znaczenia. Ponownie podkreślić należy, że zobowiązany ma prawo, niezależnie od zgłoszenia zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji, złożyć odrębny wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Dopóki postępowanie egzekucyjne jest prowadzone, wniosek ten podlega rozpatrzeniu.
Sąd stwierdza zatem, że zaskarżone postanowienie wydane zostało z naruszeniem przepisów postępowania, tj. art. 59 § 3 u.p.e.a. oraz art. 138 § 1 pkt 2 i w związku z art. 105 k.p.a. Naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Ponieważ zaskarżone postanowienie nie było postanowieniem orzekającym co do istotny sprawy, Sąd nie badał zasadności zarzutów skargi związanych z merytorycznym stanowiskiem organu egzekucyjnego.
Dyrektor Izby Skarbowej rozpatrzy zażalenie Skarżącej na postanowienie organu egzekucyjnego o odmowie umorzenia postępowania egzekucyjnego obejmującego zaległość podatkową w podatku od towarów i usług za wrzesień 2012 r.
W tym stanie rzeczy Sąd uchylił zaskarżone postanowienie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 1270 ze zm.), dalej - "p.p.s.a."
Zakres, w jakim uchylone postanowienie nie podlega wykonaniu określono w oparciu o art. 152 p.p.s.a.
Na wniosek Skarżącej, Sąd zasądził na jej rzecz koszty postępowania sądowego zgodnie z art. 200 w związku z art. 205 § 2 i § 4 p.p.s.a. w kwocie równej uiszczonemu wpisowi, opłacie skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztom zastępstwa procesowego w wysokości określonej w § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz.U. Nr 31, poz. 153).