Powołując się na orzecznictwo Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że wydanie przez organ egzekucyjny w trybie art. 34 u.p.e.a. postanowienia z [...] stycznia 2013 r. o odmowie uznania zarzutów Skarżącej za zasadne, było równoznaczne z brakiem podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego. Zaistniała bowiem okoliczność braku sprawy administracyjnej mogącej być przedmiotem postępowania w trybie art. 59 u.p.e.a., wskazującego na tożsamą przesłankę ocenionego już zarzutu. Brak ten stanowi o bezprzedmiotowości postępowania w tym przedmiocie. Brak podstaw do merytorycznego rozpatrzenia zarzutów Skarżącej w trybie art. 59 u.p.e.a. wynika z faktu, że kwestie objęte tymi zarzutami zostały zbadane w innym postępowaniu. Zaistniała zatem konieczność uchylenia postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego i umorzenia postępowania w sprawie - zgodnie z art. 105 Kodeksu postępowania administracyjnego ("k.p.a.").
W skardze złożonej na powyższe postanowienie Skarżąca wniosła o jego uchylenie w całości. Zarzuciła naruszenie art. 59 § 1 pkt 2 i § 3 w zw. z art. 33 pkt 1 i art. 34 § 4 u.p.e.a. przez błędne przyjęcie, iż wniesienie zarzutów bezprzedmiotową czyni sprawę zainicjowaną wnioskiem o umorzenie postępowania egzekucyjnego.
Za bezzasadną Skarżąca uważała tezę o bezprzedmiotowości postępowania, opartą za trafnym założeniu Dyrektora Izby Skarbowej o konieczności rozróżnienia dwóch trybów umorzenia postępowania egzekucyjnego, tj. trybu określonego w art. 59 u.p.e.a. oraz trybu uruchomianego zgłoszeniem zarzutów z art. 33 u.p.e.a. Jej zdaniem, treść art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a jest jasna - postępowanie egzekucyjne umarza się, jeśli spełniona jest którakolwiek z przesłanek zawartych w tym przepisie. Toczące się inne postępowanie nie jest przesłanką, która miałaby znaczenie dla realizacji tej normy prawnej. W tym sensie umorzenie ma charakter bezwarunkowy. Z chwilą złożenia deklaracji wykazującej zwrot nastąpiło zaliczenie zwrotu na poczet zaległości podatkowej i zaległość ta wygasła. Tym samym spełniona została przesłanka wygaśnięcia obowiązku, o której mowa w art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a. Faktu zaliczenia zwrotu na poczet zaległości z chwilą złożenia deklaracji nie może zmienić deklaratoryjne postanowienie organu podatkowego w sprawie zaliczenia. Powyższa językowa wykładnia znajduje potwierdzenie w wykładni systemowej.
Zestawiając treść art. 59 § 3 i 34 § 4 u.p.e.a. Skarżąca wywiodła, że umorzenie postępowania egzekucyjnego następuje tylko wtedy, gdy organ egzekucyjny - uznawszy zarzuty za zasadne - wydał stosowne postanowienie. A contrario, jeżeli organ egzekucyjny nie wydał postanowienia o umorzeniu postępowania, umorzenie takie nie następuje, a zatem nie jest spełniona przesłanka z art. 59 § 3 u.p.e.a. Gdyby organ egzekucyjny, działając na podstawie art. 34 § 4 u.p.e.a., uprzednio wydał postanowienie o umorzeniu postępowania, rzeczywiście drugie postępowanie zainicjowane wnioskiem strony złożonym na podstawie art. 59 § 4 u.p.e.a. byłoby bezprzedmiotowe. Jednakże organ egzekucyjny nie wydał takiego postanowienia, a przeciwnie - zarzuty Skarżącej uznał za bezzasadne. Tym samym bezzasadna jest teza Dyrektora Izby Skarbowej o bezprzedmiotowości postępowania oparta na art. 59 § 3 u.p.e.a. Odesłanie zawarte w tym przepisie jest odesłaniem do postanowienia o umorzeniu, a nie do faktu zgłoszenia określonego zarzutu. Jest to odesłanie tylko do wyniku postępowania, a nie do samego postępowania i jego przedmiotu. Teza Dyrektora Izby Skarbowej o bezprzedmiotowości postępowania byłaby zasadna, gdyby art. 59 § 3 u.p.e.a. po przecinku miał inne brzemiennie, np. "chyba, że zobowiązany zgłosił zarzuty na podstawie art. 33", albo "chyba, że zarzuty zgłoszone przez zobowiązanego na podstawie art. 33 są tożsame z okolicznościami, o których mowa w § 1 pkt 2". Przepis art. 59 § 3 byłby wówczas odpowiednikiem art. 34 § 1a u.p.e.a., jako że odwoływałby się do odrębnego postępowania lub jego przedmiotu.