Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Włodzimierz Gurba, Sędziowie sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, sędzia WSA Monika Świercz (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Krzysztof Durka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lutego 2019 r. sprawy ze skargi B. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych oddala skargę
Pismem z dnia 16 listopada 2010 r. B. R. (dalej: Skarżący) wystąpił do Prezydenta [...] (dalej: Organ I instancji) z wnioskiem "o umorzenie podatku od nieruchomości za wszystkie lata jakie na mnie ciążą", dotyczące m.in. zaległego podatku od nieruchomości za nieruchomość przy ul. [...] i ul. [...] w W. Wnioskodawca wskazał, że nie mógł od połowy 2008 r. znaleźć pracy, a w chwili złożenia wniosku nie miał pracy i żadnych dochodów.
Decyzją z dnia [...] kwietnia [...] r. Organ I instancji orzekł o odmowie umorzenia zaległego podatku od nieruchomości za nieruchomość przy ul. [...] w W. za lata 2008-2010 w wysokości 2.458,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę.
Od powyższej decyzji Skarżący złożył odwołanie.
Postanowieniem z dnia [...] lutego [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej: SKO) utrzymało w mocy skarżone postanowienie. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w niniejszej sprawie SKO ustalił, że Skarżący znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, bezskutecznie podejmuje próby znalezienia pracy oraz jest osobą niepełnosprawną. Okoliczności te znajdują potwierdzenie w dokumentacji zawartej w aktach sprawy. Zagadnienie to pozostaje zatem poza sporem.
Jak wskazuje jednak SKO (na co słusznie zwrócił uwagę organ podatkowy pierwszej instancji), poszukiwanie przez Skarżącego pracy odbywa się w bardzo ograniczonym zakresie. Sam Skarżący stwierdził, że poszukuje pracy wyłącznie w administracji samorządowej i rządowej. Brak poszukiwania pracy na szerzej rozumianym rynku pracy należy uznać za przyczynienie się Skarżącego do sytuacji materialnej, w której się on znalazł. Ponadto jak zaznaczył DIAS, Organ I instancji udzielił B. R. ulgi w postaci umorzenia zaległości z tytułu podatku od nieruchomości znajdującej się przy ul. [...] w W. za okres od stycznia 1996 r. do września 2002 r. w łącznej wysokości 15.893,10 zł, jak również umorzono mu podatek od nieruchomości przy ul. [...] w [...] za lata 2005-2007 w kwocie 1.637,60 zł wraz z odsetkami w wysokości 569,00 zł.
Nadto DIAS stwierdził, że Organ I instancji wskazał słusznie, iż podatnik dysponuje trzema nieruchomościami w W.: przy ul. [...] i [...]. Tak więc, środki na spłatę zaległości podatkowych podatnik mógłby zatem uzyskać z dochodów z ww. nieruchomości (np. sprzedaż, dzierżawa, wynajem).
Na końcu DIAS podkreślił, że decyzja o udzieleniu ulgi podatkowej jest decyzją uznaniową, zaś w przypadku, gdy podjęcie tej decyzji nie jest całkowicie dowolne i organ poprzedził je rzetelną analizą sytuacji osobistej i majątkowej podatnika (co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji), odmowa jest uprawnieniem organu. Wskazał przy tym, że zwłaszcza negatywne rozstrzygnięcie, podjęte w ramach uznania administracyjnego, powinno być szczególnie przekonująco, wyczerpująco i jasno uzasadnione. Uzasadnienie decyzji ma na celu bowiem wykazanie prawidłowości procesu myślowego, który doprowadził do ustalenia treści rozstrzygnięcia. Motywy decyzji winny odzwierciedlać rację decyzyjną i wyjaśnić tok rozumowań prowadzących do zastosowania konkretnego przepisu prawa materialnego do rzeczywistej sytuacji faktycznej. Powinny być one tak ujęte, aby strona mogła zrozumieć i w miarę możliwości zaakceptować zasadność przesłanek faktycznych i prawnych, którymi kierował się organ przy załatwianiu sprawy. Oznacza to, że uzasadnienie takiego orzeczenia powinno przekonywająco i jasno uzasadniać fakty, które odnoszą się do potwierdzenia istnienia tub nieistnienia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego. Uzasadnienie decyzji uznaniowej nie może pozostawiać wątpliwości, że wszystkie okoliczności zostały głęboko rozważone i ocenione, a ostateczne rozstrzygnięcie jest ich logiczną konsekwencją (por. wyrok NSA z 8.05.2005 r., sygn. akt FSK 2211/04, Lex 154626).