Brak sprzeczności polskich regulacji z przepisami prawa unijnego czyni niezasadnym zarzut naruszenia art. 91 ust.3 Konstytucji RP zawierającego zasadę, że umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową jak i art. 91 ust. 3 Konstytucji w związku z art. 10 TWE.
Również nieuzasadniony jest zarzut dotyczący zgodności opodatkowania podatkiem akcyzowym olejów smarowych przeznaczonych do innych celów niż opałowe lub napędowe z przepisem art. 90 TWE. W świetle bowiem art.78, 82 ust.1, 86 ust. 1 pkt 2 i 89 ust.1 pkt 11ustawy podatek akcyzowy jest nakładany na wyroby oznaczone kodem CN 2710 tylko raz i w tej samej wysokości - niezależnie od tego, czy zostały wyprodukowane na terytorium kraju czy przywiezione z innych państw członkowskich.
Podatek akcyzowy ustanowiony wymienioną ustawą nie stanowi też cła przywozowego ani opłaty o skutku równoważnym w rozumieniu art. 25 TWE.
Przedmiotem opodatkowania akcyzą jest nabycie wewnątrzwspólnotowe i nie jest to więc obciążenie o charakterze pieniężnym, które zostaje nałożone na towar w związku z przekroczeniem przez niego granicy, tym samym zarzut naruszenia art. 25 Traktatu TWE należy uznać za bezzasadny.
Nie można też zgodzić się ze stroną skarżącą, iż organ odwoławczy naruszył art.120 O.p. poprzez fakt nie wzięcia pod uwagę przepisów Dyrektywy Energetycznej oraz Konstytucji RP.
Uzasadnienie zaskarżonej decyzji zawiera szerokie omówienie przepisów Dyrektywy Energetycznej i Horyzontalnej w zakresie jakim odnosi się do stanu faktycznego sprawy. Wnioski organu, który poza wskazanym wcześniej błędem co do zakwalifikowania olejów smarowych do wyrobów akcyzowych zharmonizowanych, przekonująco uzasadnił swą ocenę w zakresie braku podstaw do przyjęcia niezgodności unormowań krajowych z prawem wspólnotowym. Fakt, że organ skłonił się do koncepcji odmiennej niż strona w zakresie istnienia niezgodności, nie może być potraktowany jako naruszenie zasady legalizmu (art.120 O.p).
Również nie stanowi naruszenia zasad prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych (art.121 O.p.) poprzez nieuwzględnienia rozstrzygnięć sadów administracyjnych powołanych przez Skarżącą. W kontekście tego zarzutu, podkreślenia wymaga, że orzecznictwo sądów administracyjnych, w którym zajmowano się kwestiami będącymi źródłem sporu w niniejszej sprawie zostały wydane na gruncie ustawy o podatku akcyzowym z 2004 r. i odnosiło się do różnorodnych stanów faktycznych, z których tylko część wykazuje zbieżność ze stanem faktycznym niniejszej sprawy.
W związku z tym nie uwzględnienie przez organ wyroków powołanych przez Stronę na poparcie prezentowanego przez nią stanowiska nie stanowi naruszenia art. 121 O.p.
8.5. Sąd wskazuje końcowo, że dostrzega nieprawidłowości w zaskarżonej interpretacji sprowadzające się głównie do wyrażenia przez Ministra Finansów błędnego poglądu, że w świetle przepisów prawa wspólnotowego, wyroby zakwalifikowane do kodu CN 2710 19 71- 27 10 19 99, zwane olejami smarowymi są, bez względu na ich przeznaczenie, wyrobami akcyzowymi zharmonizowanymi. To uchybienie nie ma wpływu na prawidłowość końcowego stanowiska Ministra Finansów, w którym przywołując treść obowiązujących przepisów wskazano, że stanowisko Skarżącej uznaje się za nieprawidłowe.
8.6. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że nie ma konieczności występowania z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w związku z postawionym przez Skarżącą w piśmie z dnia 11 lutego 2011r. pytaniem dotyczącym dopuszczalności opodatkowania akcyzą olejów smarowych niezależnie od ich przeznaczenia w świetle przepisów art. 2 ust. 4 lit. b tiret pierwsze Dyrektywy Energetycznej w związku z art. 3 ust. 3 Dyrektywy Horyzontalnej .
8.7. Wobec powyższego uznając, że zaskarżona interpretacja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej wyeliminowanie z obrotu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na zasadzie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.