Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Maciej Kurasz (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Ewa Izabela Fiedorowicz, sędzia WSA Piotr Przybysz, Protokolant starszy referent Agnieszka Dominiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2021 r. sprawy ze skargi W. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wniosku o przejęcie kontroli podatkowej w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za 2017 r. oddala skargę.
1. Szef Krajowej Administracji Skarbowej decyzją z [...] lutego 2021 r. - po rozpatrzeniu odwołania W. Sp. z o.o. (dalej: "Skarżąca", "Spółka") od decyzji Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z [...] lipca 2020 r. umarzającej postępowanie podatkowe, o którym mowa w rozdziale 2 działu IIIA Ordynacji podatkowej w zakresie prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2017 r. - utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
2. Z akt sprawy wynika, że na podstawie upoważnienia z 18 marca 2019 r., wydanego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. , (dalej także: organ kontrolujący), wszczęto wobec Skarżącej kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za 2017 r. W toku prowadzonej kontroli podatkowej ustalone zostały okoliczności wskazujące, że w sprawie może być wydana decyzja z zastosowaniem art. 119a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm. - dalej: "O.p). W wyniku tego stwierdzenia Naczelnik Urzędu Skarbowego w O. wnioskiem z 5 grudnia 2019 r. wystąpił do Szefa Krajowej Administracji Skarbowej o przejęcie tej kontroli podatkowej na podstawie art. 119g § 1 O.p. Jak wskazał Naczelnik Urzędu Skarbowego w O. , "z przesłanych do organu podatkowego wyjaśnień p. Z. B. oraz W. Sp. z o. o. w zakresie skutków ekonomicznych oddania zorganizowanej części przedsiębiorstwa (ZCP) w leasing finansowy, jak również oddanej do amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, w ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. , świadczą jedynie o chęci uzyskania korzyści podatkowej poprzez uniknięcie opodatkowania dochodów. Wyjaśnienia nie są poparte żadnymi rozsądnymi dowodami i wnioskami, a ich analiza nie pozostawia wątpliwości, że działanie było sztuczne i przemyślane". Zasadniczą zatem kwestią powodującą unikanie opodatkowania przez Stronę było - w ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. - amortyzowanie składników majątku wchodzących w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa otrzymanej w ramach umowy leasingu od Z. B. , a w szczególności - wartości firmy powstałej w wyniku tej transakcji. Organ kontrolujący zwrócił także uwagę, że za unikanie opodatkowania przez Stronę można także uznać zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym, tj. nieruchomości prywatnej należącej do Z. B . W uzasadnieniu decyzji Szef KAS wskazał, że w jego ocenie czynnością sztuczna, prowadzącą do unikania opodatkowania jest wyleasingowanie przez p. Z. B. zorganizowanej części przedsiębiorstwa na rzecz Strony skarżącej. W wyniku tego działania Strona skarżąca uzyskała możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości przedmiotu leasingu oraz zaliczania tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów. Szef KAS uznał, że umowa zawarta przez Stronę skarżącą z p. Z. B. nie stanowi umowy leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 865, ze zm. - dalej: "u.p.d.o.f." lub "ustawa o CIT"). Zdaniem Szefa KAS, przedmiotem leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy o CIT były (wyłącznie) wybrane składniki majątkowe wchodzące uprzednio w skład przedsiębiorstwa p. Z. B. Dalej w decyzji wskazano, że wartość firmy również nie mogła stanowić przedmiotu leasingu, gdyż w dniu zawarcia tej umowy nie stanowiła podlegającej amortyzacji wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu przepisów u.p.d.o.p. Wartość firmy nie stała się także podlegającą amortyzacji wartością niematerialną i prawną w rozumieniu przepisów ustawy o CIT w wyniku zawarcia umowy z dnia 30 grudnia 2016r. W konsekwencji, zdaniem Szefa KAS, do rozliczeń nie może być stosowany art. 16b ust. 2 pkt 2 lit. b) ustawy o CIT. Szef KAS wskazał, że "biorąc pod uwagę, że nie jest możliwe nabycie przedsiębiorstwa lub zep [zorganizowanej części przedsiębiorstwa] na podstawie umowy leasingu w rozumieniu art. 17 pkt 1 ustawy o CIT, to w niniejszej sprawie powołane przepisy nie mogą mieć zastosowania do umowy z dnia 30 grudnia 2016 r. " Podsumowując te rozważania, Szef KAS wskazał, że umowa leasingu zawarta w dniu 30 grudnia 2016r. ma cechy nierynkowego uzgodnienia, ponieważ ujawniona w umowie wartość przedmiotu leasingu oraz wartość sumaryczna opłat leasingowych znacznie przekraczają wartość rynkową składników majątkowych, które mogły być przedmiotem umowy o tym charakterze zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy o CIT. Dodatkowo wskazano, że p. Z. B. w dniu podpisania umowy leasingu, tj, 30 grudnia 2016 r. był prezesem Strony skarżącej oraz był powiązany rodzinnie z innym członkiem zarządu Strony skarżącej.