Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w przedmiocie określenia wysokości opłaty paliwowej za styczeń 2011 roku
Uzasadnienie strona 3/3

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że obowiązek zapłaty opłaty paliwowej jest konsekwencją istnienia obowiązku podatkowego w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych. Postępowanie w przedmiocie określenia skarżącemu zobowiązania w podatku akcyzowym za miesiąc [...]roku zostało zakończone ostateczną decyzją Dyrektora Izby Celnej z dnia [...]która to decyzja uchylona została prawomocnym wyrokiem tut. Sądu z 8 listopada 2016 r., sygn. akt III SA/Po 628/16. Sąd wskazał w tym wyroku m.in. na niekompletne akta administracyjne uniemożliwiające zweryfikowanie stanowiska skarżącego, a także powołał się na wyrok TSUE z 2 czerwca 2016 r., w sprawie C-418/14.

W takiej sytuacji, uwzględniając treść przepisów ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, przyjąć trzeba, że w niniejszym postępowaniu nie można samodzielnie określić wysokości i zasadności obciążenia skarżącego opłatą paliwową za [...] roku. W odrębnie prowadzonym postępowaniu w zakresie opłaty paliwowej konieczne jest uwzględnienie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, których przedmiotem jest olej oraz ilości tego oleju, od których podatnik był zobowiązany zapłacić podatek akcyzowy. W rozpatrywanym przypadku okoliczności te nie zostały ustalone definitywnie w ramach postępowania dotyczącego określenia skarżącemu wysokości zobowiązania w podatku akcyzowym za wskazany okres.

Skoro w wyroku z 8 listopada 2016 r. tut. Sąd stwierdził, że uchylić należało decyzję organu II instancji określającą zobowiązanie podatkowe, to konsekwentnie należało uchylić decyzję zaskarżoną i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w niniejszym postępowaniu, w którym obciążono skarżącego opłatą paliwową. Aktualnie nie ma bowiem w obrocie prawnym ostatecznej (a tym bardziej prawomocnej) decyzji określającej stronie skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za [...] roku.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ winien uwzględnić powyżej przedstawione stanowisko Sądu i wynikające stąd wskazania co do dalszego postępowania.

Sąd skargę uznał za zasadną i orzekł, jak w punkcie 1. wyroku, na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i lit. c ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Miarkując wysokość wynagrodzenia pełnomocnika skarżącego sąd kierował się dyspozycją art. 206 P.p.s.a., zgodnie z którym, sąd może w uzasadnionych przypadkach odstąpić od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania w całości lub w części. Ustalając, czy w danej sprawie zachodzi uzasadniony przypadek w rozumieniu ww. przepisu zbadać należy m.in., nakład pracy pełnomocnika oraz stopień zawiłości sprawy. Zasądzając wynagrodzenie pełnomocnika sąd wziął pod uwagę znany mu z urzędu fakt, że do sądu wniesiono wiele analogicznej treści skarg w tożsamych rodzajowo sprawach, pełnomocnik przystąpił do postępowania dopiero na etapie rozprawy, a także, że wynik niniejszego postępowania jest w znacznej części pochodną postępowania dotyczącego określenia wysokości podatku akcyzowego od paliw za tożsame okresy. Przy tym zarzuty oraz argumentacja wniesionych skarg są zbieżne, co wynika z powtarzalności danego rodzaju spraw.

Powyższe uzasadnia przyznanie wynagrodzenia w wysokości 1/2 części stawki podstawowej, należnej na podstawie § 3 ust. 1 pkt 1 lit. c) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. 2011. nr 31, poz. 153).

Strona 3/3
Inne orzeczenia o symbolu:
602 ceny
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Celnej