Dnia 22 lutego 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Górecka Sędziowie NSA Maria Lorych-Olszanowska WSA Beata Sokołowska ( spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Piotrowska - Żyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lutego 2012 roku przy udziale sprawy ze skargi G. B. na postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia r. nr w przedmiocie uznania zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym za bezzasadne oddala skargę
W dniu 29 kwietnia 2011 r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego wydał postanowienie o uznaniu (jako wierzyciel) zarzutów G wniesionych w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 1 marca 2011 r. za bezzasadne.
W uzasadnieniu organ wskazał, iż podstawą prawną egzekwowanego obowiązku była decyzja Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 12 maja 2003 r., wydana na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007, Nr 125, poz. 874 ze zm.), nie przewidującej przedawnienia kar pieniężnych nałożonych za naruszenie obowiązków z niej wynikających. Nieuiszczona w terminie kara pieniężna nie staje się zobowiązaniem podatkowym (zaległością podatkową), podlegającym przedawnieniu w trybie przepisów Ordynacji podatkowej. Zgodnie z obowiązującym od dnia 31 grudnia 2010 r. art. 93 ust. 11 cytowanej ustawy nie stosuje się do niej przepisów Ordynacji podatkowej. Wcześniej identyczna zasada była zaś wywodzona z treści art. 2 § 2 O. p. Z tego względu, zdaniem wierzyciela, zarzuty strony dotyczące przedawnienia egzekwowanego obowiązku nie zasługiwały na uwzględnienie.
W zażaleniu na powyższe postanowienie strona, reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o jego uchylenie i uznanie zarzutów za zasadne. W jej ocenie dochodzona należność uległa przedawnieniu w roku 2009 na skutek upływu 5 - letniego terminu wskazanego w Ordynacji podatkowej. Jako drugą ewentualną podstawę przedawnienia wskazano art. 118 Kodeksu cywilnego, albowiem kara pieniężna miała związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez stronę. Powołano się też na art. 45 § 3 Kodeksu wykroczeń przewidujący 3 - letni termin przedawnienia.
W tej sytuacji, według G, na koniec 2010 r. roszczenie organu na pewno było przedawnione.
Postanowieniem z dnia ... r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał postanowienie organu I instancji w mocy, podzielając jego ustalenia faktyczne i rozważania prawne.
Organ odwoławczy wskazał, iż kary pieniężne z ustawy o transporcie drogowym stanowią dochody budżetu państwa (art. 94 ust. 1). Zgodnie z poglądami doktryny stosowanie przepisów Ordynacji podatkowej należy wykluczyć przy grzywnach, mandatach i innych karach pieniężnych, ustalanych lub określanych na podstawie przepisów szeroko rozumianego prawa karnego. Administracyjne kary pieniężne winny być uznane za środki represyjne zbliżone do instrumentów prawa karnego, dotyczą one bowiem zastosowania przymusu polegającego na nałożeniu określonej dolegliwości finansowej. Kara tego rodzaju nie może być zatem uznana za niepodatkową należność budżetową, o której mowa w art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej. Z tego względu nie mają do niej zastosowania przepisy Ordynacji regulujące terminy przedawnienia zobowiązania.