Dnia 14 grudnia 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Lorych-Olszanowska Sędziowie WSA Małgorzata Górecka ( spr.) WSA Beata Sokołowska Protokolant: stażysta Anna Zys-Ruszkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2011 roku przy udziale sprawy ze skargi Z. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia r. nr w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne o d d a l a s k a r g ę
Pismem z dnia 26 listopada 2009 r. Z.wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy.
Decyzją z dnia 26 maja 2010 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił umorzenia należności z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy.
Od powyższej decyzji zobowiązana złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Decyzją z dnia 25 czerwca 2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych umorzył postępowanie w sprawie z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy o umorzenie należności z tytułu nieopłaconych składek. Jako podstawę prawną umorzenia powołano art. 105 § 2 k.p.a. w związku z art. 123 i art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.).
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że zobowiązana w dniu 25 czerwca 2010 r. skorzystała z prawa czynnego udziału strony w postępowaniu o ponowne rozpatrzenie sprawy. Ponadto do protokołu spisanego w dniu 25 czerwca 2010 r. złożyła wniosek o umorzenie przedmiotowego postępowania. Wyjaśniając podstawę prawną rozstrzygnięcia Zakład przytoczył treść art. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 105 § 2 k.p.a.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Z. podniosła, że nie wycofuje wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 11 czerwca 2010 r., jest on zatem nadal aktualny i wymaga rozpatrzenia. Oświadczyła, iż została wprowadzona w błąd przez pracowników ZUS-u i podpisała oświadczenie o umorzeniu w dobrej wierze. Wyjaśniła również, że w jej rozumieniu umorzenie to jest zakończenie prowadzonych przez Zakład roszczeń finansowych i innych w całości. Skarżąca wskazała ponadto, że jej wniosek z dnia 11 czerwca 2010 r. zawiera wiele wyjaśnień i pytań, które wymagają wnikliwej analizy przed podjęciem decyzji o umorzeniu całości zaległości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 11 maja 2011 r. uchylił decyzję organu II instancji ( sygn. akt III SA/Po 553/10 ).
W uzasadnieniu wyroku wskazano, iż jako podstawę umorzenia postępowania w sprawie z wniosku skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy organ rentowy powołał art. 105 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 123 i art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz.U. z 2009r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.). Zgodnie z art. 105 § 2 k.p.a. organ administracji publicznej może umorzyć postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na której żądanie postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym. Wykładnia omawianego przepisu prowadzi do wniosku, iż reguluje on odmianę umorzenia postępowania, które nie stało się (obiektywnie) bezprzedmiotowe, lecz stało się z jakichkolwiek przyczyn bezprzedmiotowe dla strony postępowania w tym sensie, że strona nie jest zainteresowana kontynuacją postępowania i uzyskaniem merytorycznego załatwienia sprawy w drodze decyzji (M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, Lex 2011, art. 105).