Dnia 24 listopada 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Szymon Widłak Sędziowie WSA Barbara Koś (spr.) WSA Małgorzata Górecka Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Skrocka - Nerka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2011 roku przy udziale sprawy ze skargi Prokuratora na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 20 czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej dotyczącej stwierdzenia nadpłaty z tytułu opłaty skarbowej o d d a l a s k a r g ę
Ostateczną decyzją z dnia 6 sierpnia 2009 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w punkcie I uchyliło decyzję Burmistrza Miasta i Gminy z dnia 22 czerwca 2009 r., nr [...] odmawiającą stwierdzenia na rzecz J. S. [...] nadpłaty w opłacie skarbowej w kwocie [...] zł. W punkcie II decyzji Kolegium stwierdziło nadpłatę z tytułu opłaty skarbowej w wysokości [...] zł wraz z oprocentowaniem od dnia 13 marca 2009 r. do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 72 ust.1 pkt 8 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.), warunkiem wymaganym do zarejestrowania pojazdu jest przedłożenie zaświadczenia stwierdzającego:
- uiszczenie podatku od towarów i usług sprowadzanych z państw członkowskich Unii Europejskiej lub
- brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług - jeżeli sprowadzony pojazd jest rejestrowany po raz pierwszy.
Wydanie zaświadczenia wymaga uiszczenia opłaty skarbowej zgodnie z pkt 11 części II złącznika do ustawy z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej; przed wejściem w życie ww. ustawy obowiązek powyższy wynikał z pkt 10 a cz. III ustawy z dnia 9 września 2000 r. Zaświadczenie wydawane jest na podstawie art. 105 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie określenia wzoru zaświadczenia, potwierdzającego uiszczenie przez podatnika podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia środka transportu lub brak obowiązku uiszczenia tego podatku z tytułu przywozu środka transportu nabytego na terytorium innego państwa członkowskiego. Zdaniem organu bezsprzecznym jest, że przepis art. 105 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w związku z załącznikiem do ustawy z dnia 9 grudnia 2000 r. o opłacie skarbowej, część III ust. 10 a, narusza przepis art. 90 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, mówiący o zakazie dyskryminacji jakichkolwiek towarów w obrębie Wspólnoty Europejskiej. Zatem pomiędzy przepisami krajowymi i prawem wspólnotowym zachodzi sprzeczność, która winna być zgodnie z zasadą pierwszeństwa i bezpośredniego stosowania, rozstrzygnięta poprzez zastosowanie prawa wspólnotowego. Zdaniem Kolegium powyższe oznacza, że organ podatkowy dokonując poboru opłaty skarbowej, winien był uwzględnić z urzędu treść art. 90 TWE, czego w niniejszej sprawie nie uczynił. Ostatecznie organ odwoławczy stwierdził, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, poprzez niezastosowanie przepisu art. 90 ust. 1 TWE.
Od powyższej decyzji Prokurator Rejonowy złożył sprzeciw na podstawie art. 184 § 1 k.p.a. i wniósł o stwierdzenie jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa. W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że art. 90 TWE jest sformułowany w sposób zrozumiały i jego interpretacja nie nasuwa wątpliwości. Przepis ten dotyczy podatku, a nie opłaty skarbowej. W tej sytuacji zdaniem Prokuratora błędny jest pogląd SKO zawarty w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że przepisy ustawy o opłacie skarbowej naruszają art. 90 ust. 1 TWE. Właśnie ten błąd oraz okoliczności podniesione w sprzeciwie, a dotyczące nie przeprowadzenia wnikliwego postępowania i nie ustosunkowania się w uzasadnieniu decyzji do istotnych twierdzeń organu podatkowego I instancji stanowią, w ocenie Prokuratora, o rażącym naruszenie prawa.