Sprawa ze skargi na decyzję SKO [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 rok
Sentencja

Dnia 11 grudnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Kosewska (spr.) Sędziowie WSA Barbara Koś WSA Mirella Ławniczak Protokolant: st. sekr. sąd. Izabela Kaczmarczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2012 roku przy udziale sprawy ze skargi [...] Spółki Akcyjnej w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 rok oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/5

T. S.A. z siedzibą w W. wnioskiem z dnia [...] r. zwróciła się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. o stwierdzenie nieważności decyzji nr [...] z [...] r., którą Kolegium utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy G. nr [...] z dnia [...] r. w sprawie określenia T. S.A. z siedzibą w W. wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 r. Wskazując art. 248 § 1 oraz art. 248 § 2 pkt 2) w związku z art. 247 § 1 pkt 3) Ordynacji podatkowej oraz art. 21 § 3 w związku z art. 207 § 2 powołanej ustawy i art. 6 ust. 9 pkt 1) i art. 2 ust. 1 pkt 2) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, Spółka podniosła, że w 2008 r. złożyła dwie deklaracje na podatek od nieruchomości: w jednej wykazano wyłącznie budki telefoniczne, w drugiej pozostałe nieruchomości i obiekty budowlane. Zdaniem Spółki zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości powinno obejmować wszystkie stanowiące własność podatnika nieruchomości i obiekty budowlane, znajdujące się na terenie jednej gminy. Tylko bowiem w takim przypadku ustalone zobowiązanie będzie odpowiadało rzeczywiście zaistniałemu stanowi faktycznemu. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, wymienioną wyżej decyzją, utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy G., która nie obejmowała budek telefonicznych, co zdaniem wnioskodawcy, rażąco narusza art. 6 ust. 9 pkt 1) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej.

Decyzją z dnia [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. nr [...] z [...] r.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż Spółka nie była zobowiązana do objęcia jedną deklaracją podatkową wszystkich nieruchomości leżących na terenie gminy G. Podatnik złożył dwie odrębne deklaracje podatkowe, w tym jedną dotyczącą budek telefonicznych. Postępowanie podatkowe dotyczyło nieruchomości nieobejmujących budek telefonicznych, które jako przedmiot odrębnej deklaracji mogły samodzielnie podlegać kontroli w wyniku, której organ podatkowy mógł wydać odrębną decyzję określającą wysokość zobowiązania podatkowego. Nie można w tej sytuacji mówić o wydaniu jej z rażącym naruszeniem prawa, a w szczególności art. 207 § 2, art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej i art. 6 ust. 9 pkt 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Po rozpoznaniu odwołania od powyższej decyzji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją [...] z dnia [...] r. wydana na podstawie art. 1 i 2 ustawy z dnia 12.10.1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz.U. z 2001 r., nr 79, poz. 856 ze zm.), oraz art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej (Dz.U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.) utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie, organ w pierwszej kolejności zwrócił uwagę na szczególny charakter instytucji stwierdzenia nieważności decyzji, wskazując, że jest to odstępstwo od zasady stabilności prawomocnych orzeczeń.

Strona 1/5