Dnia 8 lipca 2022 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Górecka (spr.) Sędziowie WSA Marzenna Kosewska WSA Mirella Ławniczak Protokolant: st.sekr.sąd. Agata Tyll-Szeligowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lipca 2022 roku sprawy ze skargi A. R. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] października 2021 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia powstania obowiązku zapłaty opłaty paliwowej i określenie jej wysokości za poszczególne miesiące od stycznia do marca 2016 r. oraz od maja do listopada 2016 r. oddala skargę
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej decyzją z dnia 26 października 2021 r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego P. z dnia 17 czerwca 2021 r. w zakresie określenia wysokości opłaty paliwowej za miesiące styczeń, luty, marzec, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik i listopad 2016 r.
W uzasadnieniu organ wskazał, że dokonano kontroli przedsiębiorstwa skarżącej przedmiotem której było sprawdzenie prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa z tytułu podatku akcyzowego oraz opłaty paliwowej za okres od sierpnia 2015 r. do listopada 2016r. Skarżąca prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą A. z siedzibą w P., której przedmiotem przeważającej działalności był transport drogowy towarów. Tak więc skarżąca swoją działalność wykonywała świadcząc usługi przewozu towarów taborem samochodowym, który posiadała, dokonując do niego zakupu oleju napędowego i benzyny. Stwierdzono nabycie paliwa z niewiadomego źródła, przy czym za ww okres łącznie w ilości 5501,435 litrów.
W toku kontroli organ na podstawie uzyskanych dokumentów ustalił, że jednym z dostawców paliwa była Spółka B. sp. z o.o. w R.. W toku innego postępowania prowadzonego w kierunku prawidłowości rozliczeń z podatku VAT, ustalono, że firma ta zajmowała się głównie wystawianiem tzw. pustych faktur a jednym z ich odbiorców była skarżąca. Skarżąca poproszona przez organ o wyjaśnienia oświadczyła , że faktury wystawione przez B. Sp. z o. o. nie potwierdzały zdarzeń prawdziwych, albowiem ujęte w nich paliwo nie było dostarczane.
Dalej organ ustalił, że faktury wystawione na stacjach paliw w L. przy ul. [...] oraz w P. przy ul. [...] nr [...] nie potwierdzają dokonywanych w nich rzekomo zakupów.
Samochody tankowały paliwo na stanowiskach przeznaczonych dla samochodów osobowych, tankowały małe ilości benzyny (ok. 20-30 litrów) i w krótkim przedziale czasowym (1-3 dni) a także zdarzały się przypadki , że dany pojazd faktycznie znajdował się w innym miejscu w danym dniu o danej godzinie. Organ zbadał, że na stacji paliw w L. w badanym okresie znajdował się jeden tylko dystrybutor paliwa, który posiadał większą szybkość wydawania paliwa niż pozostałe dystrybutory i miał on nr 5 i był on przeznaczony do tankowania samochodów powyżej 3.5 tony. Organ ustalił, że samochody ciężarowe głównie tankowały paliwo znajdujące się w dystrybutorach wydających wolniej paliwo i przeznaczonych dla samochodów osobowych. W badanym okresie częste były sytuacje zatankowania małych ilości paliwa przy czym czynność ta powtarzała się w krótkich odstępach czasu. Organ uznał takie zachowania za nieekonomiczne i nielogiczne. Tym bardziej, ze skarżąca miała zawarte stałe umowy o dostawę paliwa z sieci paliw [...].
Nadto dokonywane na tych stacjach w badanym okresie transakcje nie potwierdzały operacje finansowe z kart płatniczych pomimo, że na fakturach wskazano sposób zapłaty : karta płatnicza .