W opinii Sądu konstruując stan faktyczny w niniejszej sprawie organy oparły się na dowodach, które we wzajemnym połączeniu stworzyły logiczny ciąg zdarzeń, który został przedstawiony w sposób zrozumiały i przejrzysty. Pozwoliło to na sformułowanie poprawnych wniosków, mających uzasadnienie w konkretnych dowodach. Strona skarżąca poza negowaniem twierdzeń organów podatkowych nie przedstawiła żadnych dowodów mogących podważyć poczynione w toku postępowania ustalenia. Odwołanie się do dowodów, które nie zostały skutecznie zakwestionowane przez Stronę uzasadniało przyjęcie, że organy zrealizowały też - wynikającą z art. 124 o.p. zasadę przekonywania.
W ocenie sądu niezasadne było podniesienie zarzutów naruszenia przepisów art. 2 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 2 pkt 4, art. 10 ust. 10, art. 13 ust. lpkt 1, art. 21 ust. 1 i 2, art. 86 ust. 1 pkt 2, art. 88 ust. 1, art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku akcyzowym poprzez niewłaściwe ich zastosowanie. Podniesione zarzuty odnosiły się niewątpliwe do prowadzonego odrębnie postępowania w przedmiocie określenia obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym, które jest powiązane z postępowaniem w przedmiocie nałożenia opłaty paliwowej. Konsekwencją ustaleń faktycznych przyjętych w postępowaniu dotyczącym podatku akcyzowego, było zastosowanie przepisów art. 37h oraz art. 37j ust. 1 pkt 4 ustawy o autostradach i obciążenie Skarżącego opłatą paliwową. W tym względzie wystarczającym dla uznania skarżącego za podatnika podatku akcyzowego było wykazanie, że nabył on olej napędowy, a na poprzednich etapach obrotu opłata paliwowa (oraz podatek akcyzowy) nie została zapłacona.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę jako nieuzasadnioną.