Dnia 14 września 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Sachajko (spr.) Sędzia WSA Mirella Ławniczak Asesor WSA Robert Talaga po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 14 września 2021 roku sprawy ze skargi D. S. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego oddala skargę
Postanowieniem z dnia [...] lipca 2019 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...] z dnia [...] maja 2019 r., którym organ ten odmówił uwzględnienia zarzutów skarżącego nieistnienia obowiązku oraz braku uprzedniego doręczenia upomnienia w sprawie postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] obejmującego zaległości z tytułu opłaty abonamentowej.
W skardze na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej D. S. podniósł zarzut naruszenia przepisów:
- art. 7 i art. 77 kpa
- art. 80 kpa
- art. 81 a § 1 kpa
- art. 54 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.
Skarżący wniósł o uchylenie postanowienia.
Wyrokiem III SA/Po 718/19 z 4 lutego 2020 roku WSA w Poznaniu uchylił zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...] z dnia [...] maja 2019 r, nr [...], a także postanowienie [...] S.A. z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] [...] i poprzedzające je postanowienie [...] S.A. z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] [...]
W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że organ egzekucyjny wydał [...] maja 2019 r. postanowienie w sprawie zgłoszonego zarzutu, w którym postanowił uznać zarzuty za niezasadne, zaś rozpatrując zażalenie, Dyrektor Izby Skarbowej postanowieniem z dnia [...] lipca 2019r. utrzymał w mocy ww. postanowienie.
WSA wskazał, że zgodnie z treścią art. 34 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. - postępowanie egzekucyjne w administracji (t.j. Dz. U. 2019.1438), dalej: "u.p.e.a. zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 § 1 pkt 1-7, 9 i 10, a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym - także na podstawie art. 33 § 1 pkt 8, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 § 1 pkt 1-5 i 7, stanowisko wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążące.
Brzmienie art. 3 § 2 pkt 3 p.p.s.a. wyłącza skargę na postanowienia wierzyciela przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu, ich kontrola przez sąd administracyjny jest realizowana w razie wniesienia skargi na postanowienie organu nadzoru. Skoro bowiem postanowienie zawierające wypowiedź wierzyciela jest wiążące dla organu egzekucyjnego i stanowi niezbędny element postanowienia tego organu w sprawie zgłoszonych zarzutów, to przy sądowej ocenie postanowienia organu egzekucyjnego i organu nadzoru nie można oderwać się od oceny zgodności z prawem stanowiska wierzyciela, które wiążąco oddziałuje na postanowienie organu egzekucyjnego.
Uwzględniając art. 134 § 1 p.p.s.a. według którego sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał oceny zgodności z prawem nie tylko zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia NUS, ale także stanowiska wierzyciela.
W ocenie Sądu stanowisko wierzyciela naruszało prawo, co z kolei powodowało wadliwość postanowień organu egzekucyjnego i organu nadzoru, wydanych na tej podstawie i z uwzględnieniem stanowiska wierzyciela.