Faktury sprzedaży oleju napędowego wystawione na rzecz skarżącego przez spółkę X Sp. z o.o. nie odzwierciedlały wobec powyższego rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W toku postępowania nie udało się natomiast ustalić podmiotu, który faktycznie dostarczał ten olej napędowy do strony skarżącej. Również strona nie wskazała - poza spółką X Sp. z o.o. - źródła pochodzenia przedmiotowych wyrobów akcyzowych.
W konsekwencji wobec skarżącego zaistniał podatkowy stan faktyczny określony w art. 8 ust. 2 pkt. 4 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 ze zm., dalej: "u.p.a."), zgodnie z którym przedmiotem opodatkowania akcyzą jest nabycie lub posiadanie wyrobów akcyzowych znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, jeżeli od tych wyrobów nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości a w wyniku kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony. W takich okolicznościach podatnikiem akcyzy jest m.in. osoba fizyczna, która nabywa lub posiada takie wyroby akcyzowe (art. 13 ust. 1 pkt 1 u.p.a.).
Skoro nie udało się ustalić, czy na wcześniejszym etapie obrotu został odprowadzony podatek akcyzowy, jak również strona nie przedstawiła żadnego dowodu okoliczność tę potwierdzającego, organ podatkowy zasadnie przyjął, że strona stała się podatnikiem podatku akcyzowego. Dopiero wykazanie, że podatek akcyzowy został już zapłacony, zwalnia z takiego obowiązku podmiot występujący w kolejnej fazie obrotu (por. art. 8 ust. 6 u.p.a.). Ciężar dowodzenia faktu opłacenia akcyzy na poprzedniej fazie obrotu obarcza podatnika. Skoro natomiast skarżący nie przedstawił żadnego dowodu na okoliczność źródła pochodzenia oleju napędowego, tym samym nie wykazał w okolicznościach kontrolowanej sprawy, że od nabytego paliwa została opłacona akcyza. Skarżący jest przy tym podatnikiem nie ze względu na przypisanie mu złej, czy też dobrej wiary w prowadzonej działalności gospodarczej, a dlatego, że wszedł w posiadanie paliwa, za które na wcześniejszym etapie obrotu nie odprowadzono podatku akcyzowego.
Organ podatkowy w pełni zasadnie podał, że na gruncie art. 8 ust. 2 pkt. 4 u.p.a. bez znaczenia pozostaje kwestia dochowania przez skarżącego należytej staranności przy nabywaniu przedmiotowego oleju napędowego. Jak podkreśla się w judykaturze w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach celnych, o zbliżonej w tym zakresie problematyce celnej, występuje dość wyraźnie tendencja do szerokiego pojmowania uczestniczenia w nielegalnym wprowadzeniu towaru na obszar celny lub w usunięciu towaru spod dozoru celnego. Dla przykładu w wyroku z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie C-454/10 Oliver Jestel v. Hauptzollamt Aachen (LEX nr 1027022) Trybunał przyjął, że w nielegalnym wprowadzeniu uczestniczą wszystkie te osoby, które biorą jakikolwiek udział w tym działaniu. Nie musi dojść do przyczynienia się do nielegalnego wprowadzenia towarów w sposób bezpośredni (obszernie na ten temat: "Uczestniczenie - odwołanie do orzecznictwa w sprawach celnych" [w:] K. Lasiński-Sulecki, W. Morawski, Komentarz LEX 2014 do art. 8 dyrektywy 2008/118/WE). Wykładnia art. 8 ust. 2 pkt. 4 oraz art. 13 ust. 1 pkt. 1 u.p.a., z uwzględnieniem unijnych regulacji zawartych w art. 7 i art. 8 dyrektywy Rady Unii Europejskiej 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (Dz. U. UE Seria L Nr 9, poz. 12 ze zm.), prowadzi do wniosku, że do ich zastosowania i co za tym idzie dla powstania przewidzianego w nich obowiązku podatkowego nie mają prawnie doniosłego znaczenia takie okoliczności jak: posiadanie przez jeden z podmiotów wymienionych w art. 13 ust. 1 u.p.a. dokumentów, na podstawie których w łańcuchu obrotu wyrobami akcyzowymi da się ustalić dane sprzedawcy tych wyrobów i że prowadzi on działalność gospodarczą oraz działanie w przeświadczeniu (w dobrej wierze), że sprzedawca wyrobu akcyzowego (lub jego poprzednik) zapłacił już należną akcyzę. W świetle treści powołanych wyżej przepisów takie okoliczności nie mogą być ocenione jako wystarczające, aby wyłączyć nabywcę (posiadacza) wyrobu akcyzowego od obowiązku zapłaty akcyzy (zob. wyrok NSA z dnia 1 lipca 2014 r., sygn. akt I FSK 1106/13, CBOSA). Podnoszona w tym względzie argumentacja skarżącego nie może zatem odnieść zamierzonego skutku.
Konkludując należy uznać, że w kontrolowanej sprawie nie doszło do istotnych naruszeń przepisów postępowania ani też do zarzucanych naruszeń prawa materialnego, a organ podatkowy zasadnie i prawidłowo określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za poszczególne miesiące od maja do grudnia 2010 roku, w konsekwencji określając także za te same miesiące, w powołaniu na regulacje ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz ok. Krajowym Funduszu Drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571 ze zm.), zobowiązanie w opłacie paliwowej.
Wobec powyższego skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu, o czym orzeczono w sentencji wyroku na podstawie art. 151 P.p.s.a.