Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Wałejko (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jacek Czaja,, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Protokolant Asystent sędziego Radosław Stelmasiak, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 17 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi B. T. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...]; II. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; III. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz B. T. 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Transport
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Transportu Drogowego
Uzasadnienie strona 1/14

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego, po rozpoznaniu wniosku B. T. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] stycznia 2013 r., którą odmówił stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2011 roku.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał, że w wyniku mającej miejsce w dniu 28 sierpnia 2010 r. kontroli drogowej pojazdu samochodowego marki [...] o numerze rejestracyjnym [...][...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. nałożył na B. T. karę pieniężną w wysokości 8.000 zł za naruszenie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie progowym. Podstawę faktyczną nałożenia kary pieniężnej stanowiło wykonywanie przewozu drogowego bez wymaganej licencji.

Z treści decyzji wynika, że istotne dla sprawy przepisy ustawy o transporcie drogowym obowiązywały w dniu kontroli (a także w dacie wydania decyzji z dnia 3 stycznia 2011 r.) w brzmieniu według tekstu jednolitego ustawy ogłoszonego w Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874.

Ponadto na podstawie wyników tej samej kontroli drogowej trzema innymi odrębnymi ostatecznymi decyzjami z dnia 3 stycznia 2011 r. nałożono:

a) łącznie na T. T., B. T. i F. T. karę pieniężną w wysokości 4.400 zł (za wykonywanie transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne z naruszeniem warunków dotyczących dokumentacji kierowcy, wykonywanie transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne z naruszeniem obowiązku wyposażenia kierowcy w odpowiednie dokumenty, wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych, nieprawidłowe działanie urządzenia rejestrującego);

b) na F. T. karę pieniężną w wysokości 8.000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji;

c) na T. T. karę pieniężną w wysokości 8.000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji.

B. T. w piśmie z dnia 25 maja 2011 r. wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 3 stycznia 2011 r. o nałożeniu na nią kary pieniężnej w wysokości 8.000 zł.

Odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji Główny Inspektor Transportu Drogowego podniósł, że podstawową zasadą ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 267, dalej powoływanej jako K.p.a.) jest określona w art. 16 § 1 K.p.a. zasada trwałości decyzji ostatecznej. Jedną z możliwości wzruszenia decyzji ostatecznej jest przewidziane w art. 156 § 1 K.p.a. stwierdzenie nieważności decyzji dotkniętych kwalifikowanymi wadami prawnymi, enumeratywnie wskazanymi w treści tego przepisu. Przy tym uprawnienia organu w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji są węższe niż w postępowaniu odwoławczym. Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest postępowaniem nadzwyczajnym, a jego przedmiotem jest ustalenie czy ostateczna decyzja administracyjna jest dotknięta którąkolwiek z wad wymienionych w art. 156 § 1 K.p.a. oraz czy nie zachodzą negatywne przesłanki do stwierdzenia nieważności przewidziane w § 2 art. 156 K.p.a. Oznacza to, że w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji obowiązkiem organu jest rozpatrywanie sprawy wyłącznie w granicach określonych przez przepis art. 156 § 1 K.p.a. Organ nadzoru działa w tym postępowaniu jako organ kasacyjny i nie może rozstrzygać żadnej innej kwestii merytorycznej. Organ podniósł, że o rażącym naruszeniu prawa można mówić w sytuacji naruszenia przepisu prawa, którego treść bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych może być ustalona w bezpośrednim rozumieniu. Powyższe oznacza, że cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią takiego właśnie przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą. Dodatkowo organ wskazał, że wynikiem rażącego naruszenia prawa jest powstanie skutków niemożliwych do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności, czy też niemożność akceptacji orzeczenia, jako aktu wydanego przez organ praworządnego państwa. Istnienie przesłanek z art. 156 § 1 K.p.a. musi być oczywiste, a nie być kwestią przypuszczeń czy dociekań i nie mogą występować przy tym przesłanki negatywne stwierdzenia nieważności określone w art. 156 § 2 K.p.a. Zatem nie każde nawet oczywiste i niesporne naruszenie prawa może być utożsamione z rażącym - kwalifikowanym - naruszeniem prawa. Rażące naruszenie prawa jest kwalifikowaną formą naruszenia prawa, o której decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony, pozwalający na uznanie oczywistości naruszenia oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze skutki, które wywołuje decyzja. Skutki zaś, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności. Oznacza to, że rażące naruszenie prawa jest kwalifikowaną postacią naruszenia prawa i utożsamianie tego pojęcia z każdym, nawet oczywistym naruszeniem jest wadliwe. Wstępnym warunkiem uznania naruszenia prawa za rażące, w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., musi być stwierdzenie, że w zakresie objętym konkretną decyzją administracyjną obowiązywał niewątpliwy stan prawny. Jeżeli zatem przepis prawa dopuszcza możliwość rozbieżnej jego interpretacji, to wybór jednej z nich nie może być oceniony jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

Strona 1/14
Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Transport
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Transportu Drogowego